Óli Gneisti Sóleyjarson

Þetta er einskonar Frankenstein. Hryllingur, vísindaskáldskapur, grín, gufupönk og töfraraunsæi. Skrýtin en góð skrýtin. Ekki fyrir alla (varla einu sinni flesta).

Ég hef bara séð The Favourite af myndum Yorgos Lanthimos og var ekki jafn hrifinn og margir. Ég hafði ekkert á móti henni, alveg einn þumall upp en ekki mikið meira en það. Það var eitt og sér ekki sérstakur hvati til þess að sjá Poor Things.

En í dag var ég að vinna á bak við tjöldin í Menningarsmyglinu hans Ásgeirs (framtíðarvarðveisla) og rakst á það sem hann skrifaði um Poor Things (og Barbie) þannig að ég ákvað að horfa á hana til þess að geta lesið greinina óhræddur við höskulda (það var alltaf stigsmunur á okkur varðandi þol fyrir slíku).

Poor Things er greinilega undir áhrifum Frankenstein en er í grunninn að afbyggja viðkvæma og eitraða karlmennsku. Munið, það að sýna okkur til að horfa á hlutina frá nýju sjónarhorni er ekki árás.

Myndin er óþægileg til að byrja með. Líklega er sá hluti of fráhrindandi fyrir marga en mér fannst húmorinn vega upp á móti. Þetta er nefnilega ótrúlega fyndin mynd.

Poor Things er líka bara flott. Það kemur alveg sérstaklega vel út að blanda fagurfræði gufupönks saman við töfraraunsæi (eða bara ævintýri).

Emma Stone er sérstaklega frábær. Willem Dafoe og Mark Ruffalo eru upp á sitt besta. Kathryn Hunter fær ekki mikið pláss en er eftirminnileg. Ramy Youssef er líklega með vanþakklátasta hlutverkið en er bráðnauðsynlegur sem „eðlilegi gaurinn“ til að landa bröndurum.

Nekt og kynlíf gæti fælt fólk frá og á köflum er það alveg sérstaklega og viljandi óþægilegt.

Hvað ef þú myndir bara myrða andstyggilega fólkið? Raunveruleikasjónvarpsdómara? Haturspredikara?

Mér líkar við Bob(cat) Goldthwait en ég hef alltaf verið svolítið efins um kvikmyndirnar sem hann hefur leikstýrt og því forðast þær. Þessi ádeila virkar ekki fyrir mig. Hún er eins og minna stíleseruð Natural Born Killers.

Samt er ég á því að atriðið í kvikmyndahúsinu ætti að vera sýnt í hverju einasta bíó fyrir hverja einustu mynd.

Maltin gefur ★★ og ég er svolítið hissa á örlætinu (miðað við hans vanalega smekk).

Ég veit ekki hvernig ég ætti að súmmera upp söguþráðinn. Það eru margir þræðir.

Nashville er stútfull af kunnuglegum andlitum (og höndum) þessa tíma. Scott Glenn, Julie Christie, Henry Gibson, Lily Tomlin, Geraldine Chaplin, Karen Black, Shelley Duvall, Ned Beatty, Elliott Gould… Þegar hendurnar á Jeff Goldblum birtust þekkti ég þær strax. Skrýtið.

Ég get alveg séð hve góð þessi mynd er en um leið heillaði hún mig ekki sérstaklega lengst af. Endirinn var samt vel heppnaður og fékk mig til að endurskoða aðeins álit mitt á því sem á undan hafði gengið.

Annars finnst mér eins og ég hafi verið hrifnari af seinni Altman-myndum sem ég hef séð. The Player, Short Cuts, Gosford Park og A Prairie Home Companion. Ég hef samt ekki horft á neina þeirra nýlega.

Maltin gefur ★★★★ og flestir virðast hrifnari en ég.

Maður með fortíð (ekki sérstaklega spennandi) finnur sér samastað í karnivali. Hann heldur áfram og gerir hluti og missir áhuga minn.

Of löng. Kannski hefði þetta verið skárra með betri aðalleikara. Bradley Cooper gerir lítið fyrir mig. Í kringum hann eru góðir og skemmtilegir leikarar Willem Dafoe, Ron Perlman, Toni Collette, David Strathairn, Richard Jenkins og Rooney Mara (sem ég held ég hafi ekki séð í neinu öðru).

Myndin þjáist af oflengd. Fyrsti hlutinn er góður, miðjan missir flugið og uppgjörið er fyrirsjáanlegt. Aðallega var mér bara sama.

Bláendalokin eru mjólkuð eins og það eigi að koma okkur á óvart hvernig fer fyrir aðalpersónunni.

Maxine er búin að sigra heim listrænna kvikmynda og snýr sér að meginstraumskvikmyndum. Þá bankar fortíðin upp á. Framhald af X og Pearl. Þessi er alls ekki fyrir alla frekar en hinar myndirnar í seríunni

Þetta er uppáhaldsmyndin mín í seríunni. Sem er ekki almenn skoðun. Þeir dómar frá almennum áhorfendum gefa til kynna að eitt ákveðið atriði snemma í myndinni hafi farið illa í marga (skilaboð til þeirra sem áttuðu sig ekki á feminískum boðskap fyrri myndanna?). Sjálfur er ég ekkert sérstaklega hrifinn slíku jukki en ég komst yfir það.

Sögusviðið er Los Angeles árið 1985 og mér fannst takast mjög vel að endurskapa þann tíma. Þar að segja, þetta virkaði ekta á mig með þeim fyrirvara að ég þekki þetta bara úr kvikmyndum og sjónvarpi. Mig grunar að það hafi í raun verið markmiðið frekar en raunverulegur raunveruleiki.

Tónlist níunda áratugarins er vel nýtt og það var sérstaklega gaman að fá lag frá Frankie Goes To Hollywood sem heyrist of sjaldan.

Mia Goth keyrir þessa mynd áfram eins og hinar tvær en það er sérstaklega gaman að fá Kevin Bacon í hlutverk skíthæls. Svo var Sophie Thatcher (Heretic og Companion) í einskonar gestahlutverki. Fékk ekki mikið að gera en skemmtilegt að sjá hana. Danski leikarinn Giancarlo Esposito er eftirminnilegur sem umboðsmaður Maxine.

Hér á eftir koma mögulegir höskuldar. Það er alveg hægt að giska á hluta af lokaatriðinu út frá því sem ég er að segja.

Myndin er auðvitað ádeila eins og margar góðar hryllingsmyndir. Hún fjallar um hræðsluna við djöfladýrkun sem tröllréð öllu á þessum tíma og hefur snúið aftur síðustu ár. Þessi mynd er eiginlega and-Særingarmaðurinn. Jafnvel glittar í gagnrýni á það hvernig hryllingsmyndir hafa notað djöfladýrkun í gegnum tíðina.

Svolítið Hollywood Boulevard þarna í lokin. Vantaði aðeins að það væri gengið alla leið.