Ég er svona aðeins að skána, allavega nokkurn veginn. Í augnablikinu finnst mér einsog lungun mín séu að verða hrein og þetta ógeð sé komið upp í nefið á mér í staðinn, það er líklega framför. Í gær náði ég að borða dáltið af hakk og spaghetti án þess að það sneri aftur út um sama op, það var náttúrulega meiriháttar framför. Ég veit reyndar ekki hvers vegna ég hef átt erfitt með að halda niður mat, grunar reyndar að maginn minn hafi bara verið uppgefinn eftir hóstaköstin. Akkúrat núna þá losnaði ég við hellur sem ég vissi ekki að ég væri með fyrir eyrunum.
Vona að ég verði bráðum orðinn aftur þessi hressi, káti, jákvæði Óli sem allir elska og dá.