Ég vaknaði eldsnemma á laugardagsmorgun. Fyrsta sem ég gerði var að hringja í Marianne til að vekja hana. Við hittumst síðan á rútustöðinni ásamt Kamil og Kristynu. Það var þoka yfir öllu þá. Við komum á flugvöllinn og lentum í smá veseni með að redda bílaleigubílnum. Allt fór á kortið mitt. Við fengum tvo Ford Focusa. Marianne var sett í forystusauðshlutverk og ég elti (við vorum þau einu sem vorum nógu gömul).
Við pikkuðum Fabian, Marketu og Antoniu upp hjá Tesco verslun í Wilton hverfinu. Í mínum bíl voru Kamil, Antonia og Fabian. Ég hafði reyndar ekki hitt Fabian (þýskur) áður en Antonia var með í spurningaliðinu alræmda. Ég skrifaði diska fyrir ferðina sem vöktu lukku. Mér þótti viðeigandi að byrja á U2 en Queen og Bítlarnir fengu líka að hljóma í ferðinni ásamt einhverju blönduðu efni.
Við settum stefnuna á Dingleskaga og keyrðum bara nokkuð greitt þangað. Það var töluvert erfitt að elta Marianne þar sem hún keyrði hratt, oft hraðar en ætlast var til. Írskir vegir eru líka frekar slakir. Veðrið stórbatnaði mjög fljótt og var yndislegt allan daginn og ágætt á sunnudag. Fyrsta alvöru stoppið var á strönd við bæinn Inch. Við ærsluðumst þar, vorum að vaða og fíflast. Mjög gaman. Stór alda náði að bleyta skálmarnar mínar þó ég hafi verið búinn að bretta þær upp.
Næst var stefnan tekin á Dingle, semsagt bæinn. Þar réðum við ráðum okkar og ráfuðum aðeins um. Ég fékk frekar slakan hamborgara með ógeðslegum frönskum. Þær brögðuðust eins og djúpsteiktur fiskur, væntanlega af því að sama olían hefur verið notuð. Jukk.
Ég hafði töluverð áhrif á að við fórum næst og skoðuðum eldgamalt virki sem kallast Dunbeag. Allir virtust samt njóta þess og við héngum þar heillengi, bara að slappa af og fíflast. Þegar kom að næsta alvöru stoppi þá gengum við upp á smá höfða á enda skagans. Þar var flott útsýni en ekkert stórkostlegt miðað við það sem ég hef séð annars staðar hérna. Antonia var sú eina sem fór ekki alla leið. Hún var ekki heldur vel skóuð, í einhverju pæjulegum stígvélum. Merkilegt samt hvað hún fór samt á þeim.
Gallarus Oratory er kirkja frá um 700. Hún er hlaðin úr grjóti og er í laginu eins og skip á hvolfi. Við fórum þangað og hún var svo sannarlega flott. Upplýsingarnar sem fylgdu miðanum voru samt frekar væmnar og asnalegar „frá þeim tíma sem menn voru í nánari sambandi við guð…“. Við tókum hópmyndir þarna en skemmtilegust var sú þar sem við tókum blóm af runna þarna og skreyttum okkur með þeim.
Þegar hér var komið við sögu var klukkan orðin margt. Við ákváðum að drífa okkur á hostelið okkar sem var í bænum Kenmare sem er töluvert frá þessu svæði. Það var erfitt að keyra í myrkri og erfitt að elta Marianne. Ég hef aldrei áður kunnað að meta stikukerfið okkar íslenska jafnvel og þegar ég sá hvernig er þegar þær vantar.
Klukkan var um hálfellefu þegar við komum á hostelið. Ég var að drepast í öxlinni, aðallega af því að ég er óvanur að halda svona mikið um stýrið með hægri hendinni. Kristyna eldaði fyrir okkur spaghetti með bolognese sósu en ekki neinu kjöti. Það var merkilega gott. Síðan fengum við kökur og fínerí í tilefni afmælis Marketu. Við vorum öll saman í herbergi og sofnuðum rétt uppúr miðnætti.
Við vöknuðum klukkan níu og drógum okkur á fætur. Ég afþakkaði hafragrautinn sem Kristyna eldaði þar sem mér fannst hann ekki alveg ekta. Enda ekki danskur. Mér brá töluvert þegar Kristyna setti hnetusmjör út í sinn graut. Fabian hafði aldrei áður smakkað hafragraut og féll ekki fyrir honum. Við fórum í smá morgunleikfimi. Allir komu með smá æfingar sem hinir áttu að leika eftir. Enginn lagði samt í íslensku glímuna.
Við keyrðum næst aðeins um Bearskaga. Við skoðuðu lítinn og sætan steinahring sem ég veit ekkert um þar sem ég veit ekkert hvar við vorum. Við röltum síðan að stöðuvatni þar rétt hjá sem ég veit ekki heldur neitt um. Við fórum síðan yfir magnaðan fjallveg þar sem eitthvað fólk var að prufa rallíbíl. Síðan villtumst við. Keyrðum skelfilegan veg (á írskan mælikvarða jafnvel) og þurftum að snúa við. Ég lenti síðan í smá veseni þegar ég lenti í lausamöl eða holu í kantinum. Ég missti næstum stjórn á bílnum en ég held að viðbrögð mín hafi verið hárétt. Farþegunum brá samt. Rétt eftir það lenti ég í því að kúplingin festist niðri. Það var óþægilegt en ég náði að redda því fljótt.
Við borðuðum hádegismat um þrjúleytið í Bantry (þar sem ég gisti í síðustu ferð). Ég fékk vikugamla ósk uppfyllta þegar ég fór og keypti pizzu á The Brick Oven. Sú var ákaflega góð. Við borðuðum matinn okkar í návist svana. Ég henti slatta af skorpu til þeirra. Ég passaði mig samt á að láta grimmu svanina sem voru að bíta aldrei fá neitt. Þeir sem voru bitnir fengu stærsta skammtinn.
Eftir mat drifum við okkur út á Sheeps Head skaga. Það átti að vera snöggur túr en við sáum á leiðinni að það var margt spennandi þar. Til að komast alla leið út á nesið þarf að skilja bílinn eftir og labba í dálítinn tíma. Við gerðum það og það var þess virði. Klettarnir þarna eru magnaðir. Gríðarlega háir og glæsilegir. Það er líka bara fallegt þarna. Þarna sást líka yfir á Three Castle Head og Mizen Head. Við ætluðum upphaflega líka á Mizen Head en þau týmdu ekki að borga aðgangseyrinn. Það var ágætt því þá þurfti ég ekki að fara aftur á neinn stað nema Bantry. Við gátum ekki annað en slappað af þarna á Sheeps Head í lengri tíma en við hefðum átt að leyfa okkur. Ég fékk reyndar símtal þarna frá bílaleigunni sem hélt að ég hefði átt að skila bílnum klukkan níu í morgun. Ég leiðrétti það en það olli smá panikki í höfðinu á mér.
Ferðin heim gekk ágætlega fyrir utan að Marianne stakk mig nokkrum sinnum af. Það var vesen að keyra í Cork en það reddaðist. Við skiluðum farþegum okkar af þar og keyrðum síðan á flugvöllinn. Ég var mjög glaður þegar ég skilaði bíllyklinum. Það var hálftímabið áður en rútan fór. Ég kom síðan heim og fór í sturtu, meðal annars til að losna við sjóinn/saltið/sandinn af mér sem hafði verið þar síðan í gær.