Þegar ég stakk upp á því við Gunnstein að horfa á Almost Famous spurði hann strax „hvaða útgáfu?“. Ég var augnablik að fatta en mundi síðan að við Ásgeir hefðum rætt akkúrat þetta í tengslum við kvikmyndauppeldi í Botninum. Gunnsteinn hafði verið að hlusta á þáttinn. Síðan spurði Eygló að því sama enda nýbúin að hlusta. Það að horfa á uppáhaldsmyndirnar hans Ásgeirs er ein leið til að syrgja.
Langa útgáfan, sem heitir formlega Untitled en er oftast kölluð Bootleg Cut, varð fyrir valinu. Hún er töluvert lengri en líka betri. Þetta er ein af þeim útvöldu kvikmyndum sem ég hef keypt á á UHD-disk (4K).
Þessi mynd hitti mig í hjartastað þegar ég fór á hana í bíó. Ég skrifaði meira segja smá grein um hana á vefinn sem er núna komin hingað á bloggið. Á sínum tíma var ég svo ánægður með þessi skrif að ég þori varla að lesa núna 23 árum og átta mánuðum síðar.
Það gerðist aftur. Þegar Stillwater kom inn á sviðið og byrjaði að spila Fever Dog fékk ég fiðringinn. Ég elska þessa mynd. Hún minnir mig á allt sem ég elska við tónlist almennt og rokk sérstaklega. Þetta tímabil í tónlistarsögunni er auðvitað í miklu uppáhaldi hjá mér.
Tvær leikkonur sem sumir virðast elska að hata eru kannski í uppáhaldi hjá mér út af þessari mynd, Kate Hudson og Zooey Deschanel. Anna Paquin og Fairuza Balk skemmtilegar. Frances McDormand á stórleik sem móðir aðalpersónunnar. Jason Lee í sínu besta hlutverki (og skondið að hugsa um lagið með Alvin og íkornunum sem heyrist í upphafi myndarinnar. Síðan nær Patrick Fugit að sýna okkur þennan saklausa strák sem er í heimi sem hann elskar en er ekki alltaf eins og glansmyndin.
Líklega væri tekið öðruvísi á „plástrunum“ (grúppíunum) í kvikmyndum sem væru gerðar dag en Cameron Crowe er greinilega mjög gagnrýnin á hvernig hljómsveitir komu fram við þessar stelpur og ungu konur.
Tónlist skiptir auðvitað höfuðmáli. Ég hélt að ég myndi fá upp vatnsmerki til að setja af stað Stairway to Heaven á réttum tíma en ég hef stillt eitthvað vitlaust. Led Zeppelin neitaði nefnilega Cameron Crowe um réttinn á laginu (fýlupúkar) og hann bara skildi eftir eyðu (í löngu útgáfunni allavega) til að áhorfendur gætu sett lagið af stað sjálfir.
Þegar Tiny Dancer byrjaði fór ég að gráta. Það er eitthvað við þetta aðalpersónuna sem minnir mig svo innilega á Ásgeir. Mögulega með smá skammti af Lester Bangs.
Himinninn yfir Berlín er listamaðurinn og ljóðskáldið sem margir þekktu og hafa talað um síðustu daganna. William er góðhjartaði ósvali nördinn sem passaði ekki alltaf í hópinn en elskaði það sem hann skrifaði um.
Ég ætla að leyfa mér að þýða eina línu sem ég man eftir að Ásgeir vitnaði. Sá sem mælti var Philip Seymour Hoffman í (einu sínu besta) hlutverki gagnrýnandans Lester Bangs:
Eini sanni gjaldmiðill í þessum gjaldþrota heimi er það sem þú deilir með einhverjum þegar þú ert ósvalur.
Maltin gefur ★★★½ (af ★★★★) sem er svívirðileg skömm. Ebert gaf henni fjórar af fjórum. Ég segi tveir þumlar upp. Gunnsteinn setti favorite á hana.