Kvikmyndauppeldi kvöldsins var ein af uppáhaldsmyndum Ásgeirs. Hann kenndi hana víst þegar hann var að kenna á Sauðárkróki (út frá því hvenær hann skrifaði þetta):
Annars er bíóáhorf aðallega vinnutengt þessa vikuna, kláruðum 12 Monkeys og Zero Effect í dag, merkilegt hvernig 12 Monkeys er alltaf ný. Nú var ég aðallega með hugann við gagnrýnina á sálfræðina sem er í myndinni – síðast var það ástarsagan og þar á undan heimsendaógnin og ég er örugglega að gleyma einhverju.
Ásgeir H Ingólfsson 4. febrúar, 2004
Þar sem ég var rétt áðan að horfa á myndina veit ég að hann er að vísa í atriði í myndinni. Þetta er auðvitað rétt. Og ég er einmitt líka orðinn mun gagnrýnni á það hvernig andleg veikindi eru sett fram í myndinni. Þó er ég á því að Brad Pitt sýni þarna stórleik. Hvernig sætti ég þær tvær skoðanir? Þetta er líka samt skárra en til dæmis Shock Corridor (1963) sem byggir á miklu meiri ranghugmyndum um geðræn veikindi en 12 Monkeys.
Myndir eru kannski ekki bókstaflega alltaf öðruvísi í hvert sinn sem við sjáum þær en mér fannst ég vera að sjá ýmislegt með nýjum augum núna. Það gerist reyndar líka oft þegar ég horfi á gamlar uppáhaldsmyndir með strákunum mínum. Oftast er það þó „úff, ég var búinn að gleyma hve oft og óþarflega þetta orð var notað“.
Eitt af því sem hefur breyst hjá mér síðan ég sá myndina síðast er að ég sá loksins Vertigo (1958). 12 Monkeys kallast einmitt mjög á við þá mynd. Við fáum meira að segja að sjá hana í bíósal þar sem söguhetjurnar okkar eru að skemma fyrir öllum öðrum áhorfendum með því að kjafta endalaust. Það var auðvitað önnur eftirlætismynd Ásgeirs. Hann var lengdi hugfanginn af hugmyndinni um samgengla/tvífara (sem minni í skáldskap, ekki samsæriskenningu) og 12 Monkeys speglar einmitt Vertigo að þessu leyti.
Það er óhjákvæmilegt að vírusinn taki á sig aðra merkingu eftir Covid og allar samsæriskenningarnar. Við höfum aðrar hugmyndir um hvernig vírusar breiðast út og hvernig brugðist er við þeim heldur en árið 1995-6.
Terry Gilliam er mistækur leikstjóri en ég held að honum hafi tvisvar tekist að gera stórkostlegar myndir, 12 Monkeys og The Fisher King (1991). Ég veit að margir eru ósammála og það er í góðu lagi. Ég væri kannski á sömu línu og Joe Dante sem þykir 12 Monkeys fullkomlega óþörf endurgerð á La Jetée (1962) ef ég hefði, líkt og hann, séð frönsku stuttmyndina fyrst.
Gilliam leyfði sér greinilega að keyra upp allar sínar Gilliamslegustu hugmyndir í gufupönksframíð. Hann leyfði sér að hækka raunveruleikann upp í ellefu eða ofar og það gengur upp (sem það gerir ekki alltaf hjá honum).
Þessi 12 Monkeys greip mig þegar ég sá hana fyrst í bíó. Ég man eftir mjög áköfum samræðum um myndina við fyrrverandi bekkjarsystur og vinnufélaga Lindu í miðbænum, umkringd fullu fólki Verslunarhelgina 1996 (Halló Akureyri!Myndin virðist hafa verið nýfrumsýnd í Borgarbíó á þeim tímapunkti). Það var þessi tímalúppa sem greip mig. Geta tímaferðalög gefið eilíft líf? Vísindalega svarið er auðvitað nei en myndin gefur annað í skyn (ég er auðvitað á vísindalegu línunni en skemmtileg hugmynd samt).
Tónlistin heillaði mig og ég keypti diskinn. Tónlist Paul Buckmaster er eftirminnilegt en hér kynntist ég fyrst Tom Waits.
Þetta er ein af mínum eftirlætismyndum. Topp tíu, líklega nálægt fyrsta sætinu. Ég á hana auðvitað á UHD(4k) disk. Við áhorfið rifjaðist upp fyrir mér að ég átti bol með 12 Monkeys lógóinu sem ég hætti að ganga í af því að fólk hélt ítrekað að ég væri aðdáandi Artic Monkeys.