Ungt fólk í Seattle leitar ástarinnar.
Ég hélt ég hefði séð þessa mynd en áttaði mig svo á því að ég er með undarlega meinloku þar sem ég rugla henni alltaf saman við Swingers. Þannig að ég ákvað að komast til botns í málinu.
Eftir að hafa horft á myndina í þrjátíu mínútur fannst mér ekkert hafa verið kannast við neitt. Um klukkutímamarkið byrjaði að muna eftir einhverju.
Kannski sá ég bara seinnihluta myndarinnar eins og gerðist stundum hér áður fyrr. Önnur skýring væri að ég muni eftir seinnihluta myndarinnar af því hann er áhugaverðari.
Það er ekkert rosalega spennandi að fylgjast með aðalpersónunum. Kannski skortir mig bara samúð með fólki sem kann ekki að laga kassettur. Það var skemmtilegra að fylgjast með Matt Dillon (klæddur fötum bassaleikara Pearl Jam) og Bridget Fonda (sérstaklega í sitt hvoru lagi). Ég vissi ekki fyrirfram að Paul Giamati væri í myndinni þannig að ég var smá tíma að verða algjörlega viss um að þetta væri hann.
Myndin var tekin upp árið 1991 sem skiptir máli af því það er árið áður en Nirvana, og þar með Seattle, urðu risastór nöfn í tónlistarheiminum. Það gerðist ekki upp úr þurru en það segir sitt um Crowe að hann var nógu mikið inn í því sem var að gerast að Seattle og tónlistin eru saman bakgrunnur myndarinnar.
Maltin gefur ★★½.