Að fá sér vegabréf

Við fórum áðan að sækja um vegabréf. Áður en við komust að gerðist svoltið skrýtið. Við vorum með númer 14 & 15 og það voru tveir menn á undan okkur en ein kona sem kom á eftir okkur. Þegar kom að númer 13 þá hreyfði náunginn með það númer sig ekki neitt, konan (nr. 16) spurði þá upphátt „eruð þið númer 13?“ en maðurinn svaraði engu, konan tók sig þá bara til og fór að afgreiðslunni þó það væri greinilega ekki komið að henni. Náunginn (nr. 13) rankaði þá aðeins við sér, leit á miðann sinn, stóð á fætur og kom sér fyrir aftan við konuna sem var þá verið að afgreiða.

Eygló datt í hug að 13 væri heyrnarlaus en hann sú kenning varð að engu þegar hann fór bara að spjalla.Þegar kallað var á númer 14 þá var náunginn bara rólegur og var ekkert að reyna að komast á undan okkur. Ég hef ekki hugmynd um hvað 13 var að pæla.

Við fengum þá afgreiðslu og fengum þær frábæru upplýsingar að vegabréfið kæmi daginn áður en við förum út þannig að því má í raun seinka um einn dag. Afgreiðslukonan virtist vera afar hissa á að fólk á okkar aldri hefði aldrei átt vegabréf og í raun þá var ekki einu sinni gert ráð fyrir því á eyðublaðinu.

Við erum reyndar bara að fá okkur vegabréf til öryggis, ég rakst nefnilega á þá klausu að vegabréf væri eina gilda persónuskilríkið sem íslenska ríkið gæfi út og því ætti maður alltaf að hafa það með sér. Ekki hafði ég hugmynd um það, ég hélt að ökuskírteinið mitt væri einhvers virði á alþjóðavettvangi af því það stendur meðal annars Körekort á því.

Við höfum farið til Danmerkur án vegabréfs (Eygló tvisvar) og þegar við fórum saman þá var það eftir 11. september, þá fórum við frá Íslandi til Danmerkur til Svíþjóðar til Danmerkur aftur án þess að sýna skilríki. Það var ekki fyrren á heimleið á Kastrup þar sem við þurftum að sanna hver við værum, ég sýndi ökuskírteini.