Ég mun mæta glaður á kjörstað og kjósa hann Ólaf minn, það er næstum að ég fái myndina hennar ömmu af kallinum senda að norðan og stilli henni upp.
Á mínum vinnustað var sjónvarpið kveikt og allmargir starfsmenn (eins margir og gátu líklega) söfnuðust saman fyrir framan það, varfærnislegt bros byrjaði að færast yfir fólk þegar á leið og nokkrir fögnuðu ákaft þegar Ólafur varpaði sprengjunni.
Við lifum á áhugaverðum tímum.
Ójá.