Um helgina byrjaði ég að lesa bók um George Harrison sem heitir The Quiet One. Ég gafst upp rétt um það leyti sem Bítlarnir voru að taka upp endanlegt nafn sitt. Ég er ekki gjarn á að hætta að lesa bækur eftir að hafa byrjað á þeim en það var bara ekki hægt að halda áfram með þessa. Höfundurinn var alveg að drepa mig með leiðinlegum stíl, heimskulegum athugasemdum og óhóflegri notkun sinni á samheitaorðabókum. Hann virtist líka á vissan hátt vera að sleikja Harrison upp sem er aldrei góð leið til að skrifa ævisögu.
Eftir að hafa fleygt hinum þögla frá mér þá byrjaði ég á bók um Woody Allen, sú var allt öðruvísi. Höfundurinn talar hreint og beint um Woody án þess þó að vera að setjast í eitthvað dómarasæti. Ég er raunar ekki kominn langt með bókina (Woody er alveg að fara að skrifa What’s new Pussycat) en hún lofar góðu.