Flækingur finnur barn og tekur það að sér. Nokkrum árum seinna fara yfirvöld að skipta sér að.
Einfaldur söguþráður á mörkum þess að vera væminn en er of fyndin til þess að það pirri.
Jackie Coogan hlýtur að teljast einn besti barnaleikari allra tíma. Það er frægt hvernig móðir hans og stjúpfaðir sólunduðu launum hans sem leiddi til málaferla og lagasetningar kennd við hann. Coogan-lögin skylduðu kvikmyndaframleiðendur til þess að láta hluta launa barnaleikara í sjóð sem þau fengju aðgang að síðar og að passa upp á menntun og vinnutíma þeirra.
Ég geri fastlega ráð fyrir að hafa séð myndina áður en ég mundi aðallega eftir frægustu atriðunum (Coogan að gráta sérstaklega). Ég man alls ekki eftir að myndin byrjar á pólitískri yfirlýsingu um ógiftar mæður.
The woman
whose sin
was motherhood.
Ekki uppáhalds Chaplin-myndin mín en nógu mikilvæg til þess að fara á áhorfslista allra kvikmyndaunnenda.
Maltin gefur bara ★★★½ sem þýðir að hún er ekki heldur uppáhaldsmyndin hans