Sænsk fjölskylda nýtur lífsins á einangraðri eyju. Mögulega er eitthvað ósatt þarna. Vísbendingin að þetta er Ingmar Bergman.
Í fyrra fór ég í gegnum nokkrar Bergman myndir. Tvær þeirra voru stórkostlegar, Persona og Smultronstället (staðurinn þar sem villtu jarðarberin vaxa). Såsom i en spegel er góð en ekki ein af þeim bestu.
Harriet Andersson leikur aðalhlutverkið (á þeim tímapunkti búin að giftast og skilja við Bergman sem virðist hafa litið á kvikmyndagerð sem stefnumótaþjónustu), Gunnar Björnstrand leikur rithöfundinn, Max von Sydow (sonur hins kunna þjóðfræðings Carl Wilhelm von Sydow) er tengdasonurinn og Lars Passgård (sá eini sem ég kannast ekki við úr neinu öðru) leikur soninn.
Myndin fjallar um rithöfund, son hans, dóttur og tengdason. Þau þurfa að takast á við andleg veikindi í fjölskyldunni og viðvarandi samskiptavanda. Fjarvera guðs vofir yfir eins og í flestum, ef ekki öllum, myndum Bergman.
Það má samt ekki gleyma að það eru fyndin atriði í myndinni. Það er eitthvað sem ég missti af fyrst þegar ég horfði á Bergman-myndir. Það er húmorinn.
Mér þótti fyndnast þegar tengdasonurinn var hreinskilinn við rithöfundinn og það hljómar eins og Bergman að gagnrýna sjálfan sig. Það er mögulegt að honum hafi ekki þótt það jafn fyndið og mér.
Kvikmyndataka er í höndum Sven Nykvist enda gullfalleg.
Maltin gefur ★★★½.