Reykjavík, klukkan 13:58 þann 23. apríl 2006 Við erum komin heim. Þetta gekk vel í morgun. Við fórum út hálfátta og komumst inn á Haymarketstöðina sem var ekki enn búin að opna. Þegar hún opnaði þá kom í ljós að miðasalan var lokuð og við þurftum að nota sjálfsalann þarna. Fyrsti sjálfssalinn vildi ekki kortið hennar Eyglóar en þetta virtist allt ganga í þeim seinni. Þegar við vorum komin í lestina þá kom reyndar í ljós að í stað þess að kaupa miða fyrir tvo til Glasgow þá höfðum við keypt miða fram og til baka. Okkur var sleppt þarna en Eygló lenti í vandræðum þegar hún ætlaði út af stöðinni í Glasgow. Við fundum strætóskýlið fljótt og örugglega. Þar heyrðum við íslensku aftur.
Þegar komið var á flugvöllinn þá leituðum uppi Flugleiðabásinn, röðin þar var hundlöng og tók um 40 mínútur fyrir okkar að komast í gegn. Dr. Gunni var þarna, ferskur frá Aberdeen (sem er eini stóri af þessum aðal skosku bæjum sem ég sá ekki) Við fengum okkur smá snarl á flugvellinum, mjög fínn matur sem er óvenjulegt. Við keyptum annars ekkert í Dútífrí þarna.
Við fengum að vera tvö ein með þrjú sæti og mér til mikillar gleði var þáttur með Derren Brown sýndur þarna. Ég var að sjálfssögðu dauðhræddur á leiðinni upp og niður. Ég var reyndar ekki einn um það, það var stress fyrir framan mig líka. Þegar við vorum að lenda þá var ég að hlusta á eina flugvélatónlistarrásina, þegar við hófum aðflugið þá byrjaði lag að hljóma í eyrunum á mér. Ég trúði því ekki fyrst en jú þetta var Road to Hell. Þegar vélin hristist sem mest þá heyrðist:
This ain’t no technological breakdown,
oh no, this is the road to hell
Eygló keypti gríðarlegt magn af áfengi í fríhöfninni og ég keypti líka eitthvað drasl. Við komumst síðan klakklaust út. Á leiðinni heim var haglél. Við erum komin heim.