Óli Gneisti Sóleyjarson

Munu stjörnur þöglu kvikmyndanna ná að standa af sér hljóðstorminn?

Ég hélt ég hefði séð Singin’ in the Rain áður en ég mundi grunsamlega lítið eftir öðru en nokkrum söngatriðunum. Kannski hafði ég ekki séð hana í heild sinni áður. Það var samt rétt hjá mér að það var minna um kynlíf, nekt og kókaín en í Babylon.

Gene Kelly, Debbie Reynolds¹ og Donald O’Connor leika aðalhlutverkin og gera það vel. Ég þekki Donald ekkert en hans var fyndnasta persónan í þessari fyndnu mynd. Þó ég hafi meira að segja séð klippu með henni fyrir örfáum dögum áttaði ég mig ekki á að Kathleen Freeman léki í myndinni. Ég þekki hana auðvitað best sem Mörgæsina í Blues Brothers og sem sjónvarpskokk í Gremlins 2.

Singin’ in the Rain stenst tímans tönn. Það eru mörg frábær lög (sem ég söng auðvitað með). Það eru ekki bókstaflega öll lögin snilld en nógu mörg. Ef ég ætti að leita að göllum þá get ég nefnt að sum tónlistaratriðin eru kannski aðeins of löng en það er alltaf eitthvað til að skemmta áhorfandanum.

Maltin gefur ★★★★ sem kemur lítið á óvart.
Óli gefur ★★★★★ sem er um það bil sama einkunn.

¹ Mamma Carrie Fisher. Eddie Fisher var pabbinn. Hann yfirgaf Debbie og giftist vinkonu hennar Elizabeth Taylor. Löngu seinna lék þær saman í sjónvarpsmyndinni These Old Broads (2001). Persónur þeirra í myndinni deildu fyrrverandi eiginmanni sem var kallaður Freddie Hunter. Handritið skrifaði Carrie Fisher.

Spænskar konur sem eiga erfitt með að róa sig.

Hnytinn titill, og kannski fyndnari íslenskri þýðing ef tvíræðnin er viljandi, gerir það að verkum að þetta er myndin sem ég tengi alltaf við Pedro Almodóvar þó ég hafi ekki séð hana fyrren nú. Gamanmynd á barmi þess að verða farsi. Það hitta ekki allir brandarar í mark en nógu margir til að gera áhorfið þess virði.

Líklega er skemmtilegast við Mujeres al borde de un ataque de nervios að sjá kornungan¹ Antonio Banderas² með voðalega hárgreiðslu. Persóna hans hefði samt gott af því að fá lexíu úr nútímanum um samskipti kynjanna.

Maltin gefur ★★★⯪ sem er óhóflegt en sýnir kannski vel hve Konur á barmi taugaáfalls var vinsæl á alþjóðlegan mælikvarða.

Óli gefur ★★★⯪☆👍.

¹ Reyndar að nálgast þrítugt en lítur út fyrir að vera tvítugur.

² Stjúpfaðir Dakota Johnson. Hann er reyndar skilinn við Melanie núna. 

Fallegt ungt ríkt fólk ræður illa við krísur.

Ef þið eruð að spá í titlinum þá eru þetta Lík Lík Lík en ekki Kroppar, Kroppar, Kroppar. Eftir á las ég reyndar að myndin hefði verið gagnrýnd fyrir að spila of mikið út á kynþokka hjá aðalleikurum. Ef það var markmiðið þá held ég að leikstjórinn hefði notað bjartari lýsingu. Kannski er ég bara ónæmur því ég ólst upp við kvikmyndir níunda áratugarins sem gengu flestar út á að sýna hálfklæddar ungar konur.

Bodies Bodies Bodies er faraldursmynd. Örfáir leikarar og eiginlega bara einn tökustaður. Leikararnir eru svolítið yfirdrifnir en það er yfirleitt meira skemmtilegt en pirrandi. Lee Pace, jafnaldri minn, er langelstur.

Ég var alltaf að vona að Bodies Bodies Bodies myndi ná sér almennilega á strik. Markmiðið virðist vera að vera svört gamanmynd með spennu, ráðgátu og jafnvel smá hryllingi. Það tekst bara aldrei að ná réttu jafnvægi.

Óli gefur ★★⯪☆☆ 🫴.

Þrettán ára drengur eignast vafasama vini um miðjan tíunda áratuginn.

Ég er svolítið bæði og með mid90s. Hún náði að grípa mig en það var næstum með tilfinningalegri kúgun heldur en með vel sköpuðum persónum eða áhugaverðri söguframvindu.

Þó þessi mynd gerist á þeim tíma sem ég er unglingur tengi ég voðalega lítið við myndina og sérstaklega ekki við þessa hjólabrettamenningu sem er í brennidepli.

Leikararnir eru flestir fínir. Þó það sé ekki langt síðan ég sá Lucas Hedges í Lady Bird þekkti ég hann ekki fyrren ég fletti honum upp. Mamman er leikin af Katherine Waterston, dóttur Sam sem við tengjum helst við lög, reglu, stóra glæpi og smáa.

Jonah Hill leikstýrði og skrifaði handrit.

Óli gefur ★★★☆☆.

Algjört núll verður óvænt hasarhetja.

Bob Odenkirk hefur tekið óvæntar sveiflur á ferli sínum. Byrjaði sem grínisti og síðan komu Breaking Bad og Better Call Saul. Sem er betra en að leika endalaust með Alvin og íkornunum. Hérna er hann algjört núll og það er meira að segja að koma framhaldsmynd (á morgun).

Nobody er fín hasarmynd en það er ekkert sérstaklega frumlegt við hana og það er ekkert sem er áberandi vel gert. Nema mögulega tónlistarvalið sem hækkar hana alveg um hálfa stjörnu. Það var gaman að sjá Christopher Lloyd.

Óli gefur ★★★⯪☆.

Firring fólks sem er hvert á sinn hátt utanveltu í Hong Kong og þráir einhvers konar tengsl.

Í fyrra horfði ég á nokkrar kvikmyndir Wong Kar-wai sem ég hafði vanrækt fram að því. Þær voru flestar frábærar. Sérstaklega Chungking Express og In the Mood for Love.

Fallen Angels virkar næstum á mig eins og Chungking Express 2. Það er margt sem tengir myndirnar. Fyrri myndin er bara svo mikið betri. Stíleseringin jaðrar við að vera í of miklu aðalhlutverki á köflum. En hún er flott.

Maltin gefur ★★ (af myndum Wong Kar-wai var hann hrifnastur af 2046).

Óli gefur ★★★★☆.

Við lok áttunda áratugarins mynda tólf ára strákur og jafngömul stelpa á Manhattan tengsl á grundvelli þess hve ruglaðir foreldrar þeirra eru.

Rich Kids er fín mynd að öðru leyti en því að krakkarnir þurfa að koma samfélagslegri gagnrýni handritsins til skila í mjög svo ótrúverðugum samtölum. Það er ekki krökkunum að kenna. Þau eru fín. Ef þið viljið sjá mynd um krakka á Manhattan myndi ég hiklaust mæla með Rich Kids frekar en þeirri sem var gerð 1995.

Trini Alvarado sem leikur stelpuna er kunnugleg enda hefur hún leikið í mörgum kvikmyndum síðan 1979.

Maltin gefur ★★★☆.

Óli gefur ★★★⯪☆.

Taívanskur maður í Bandaríkjunum gerir sitt besta til að leyna samkynhneigð sinni fyrir foreldrum sínum en lygarnar vinda upp á sig.

Það er áhugavert að horfa á The Wedding Banquet með nútímagleraugum en það virðist leiða ýmsa til þess að draga ályktanir sem passa ekki við mína túlkun. Sumt er óyrt og gefið í skyn á undarlegan hátt (eins og í svo mörgum kvikmyndum þessa tíma). Ég geri fastlega ráð fyrir að það sé hægt að leita að „The Wedding Banquet“ „problematic“ ef þið eruð forvitin.

Að öðru leyti stenst myndin tímans tönn. Það er svolítið skrýtið að hugsa til þess að The Wedding Banquet hafi komið út sama ár og Philadelphia. Það sem er í forgrunni þar er í bakgrunni hér. Sem er bara gott. Það er áhugavert að stúdera bolina sem Simon klæðist í myndinni.

The Wedding Banquet er frábær birtingarmynd samkynhneigðar á síns tíma mælikvarða. Hún tekur ástir tveggja karlmanna alvarlega.

Maltin gefur ★★★☆.

Óli gefur ★★★★☆.

Krabbamein, dauði og vinátta fullorðinna karlmanna. Samt fyndið.

Ray Romano og Mark Duplass leika aðalhlutverkin í Paddleton. Ég hef ekki alltaf elskað Raymond en síðasta áratug eða svo hefur hann verið góður í nokkrum hlutverkum (s.s. The Big Sick og þessarri).

Mark er annar Duplass-bræðra sem hafa leikstýrt en aðallega framleitt frekar ódýrar kvikmyndir undanfarin ár. Þær hafa flestar farið framhjá mér en ég hef þeim mun oftar heyrt þá spjalla í hlaðvörpum. Mark skrifaði líka handritið að Paddleton með leikstjóranum Alexandre Lehmann.

Reyndar fór ég á Cyrus, mynd sem þeir br´æður leikstýrðu, á opnunarhátíð RIFF árið 2010 með Sigga félaga. Við pössuðum ekki mjög vel í kokteilboðið sem haldið var eftir á.

Paddleton er tæpar 90 mínútur og notar þann tíma vel. Hún er bæði sorgleg og fyndin.

Óli gefur ★★★★☆ og væri líklegri til að hækka um hálfa stjörnu heldur en lækka.

Árið 1986 leita suður-kóreskir lögreglumenn að raðmorðingja.

Minningar um morð er önnur mynd leikstjórans Bong Joon-ho (Sníkjudýrin og Mickey 17) og kom honum á kortið (ekki að ég hafi fylgst nógu vel með á sínum tíma).

Minningar um morð náði að grípa mig strax. Þegar ég var hræddur um að hún myndi fara í hjólför tók hún alltaf sveig í frumlegri áttir. Á vissan hátt fannst mér hún kjöldraga þær brellur sem hefðbundnar löggumyndir (og þættir) nota til að spila með tilfinningar áhorfenda.

Eftir áhorfið kíkti ég á hvað fólk hafði að segja um myndina og hjó eftir að margir töldu að lögreglumennirnir væru ótrúverðugar persónur. Mér þótti þeir aftur á móti ákaflega raunverulegir miðað við það sem ég hef lesið um glæparannsóknir fyrri ára. Mögulega er þetta þó stundum gert of kómískt.

Einkunnagjöf er frekar erfið hérna. Mögulega er ég að halda aftur af mér af því mér finnst ég vera full örlátur með stjörnur. Sem er kannski ekki óeðlilegt þegar ég er að eltast við myndir sem eru á helstu topplistum gagnrýnenda og áhorfenda.

Óli gefur ★★★★⯪ en er á mörkunum með að hækka sig í fimm.

Maður keyrir um Teheran í örvæntingafullri leit að nokkru sem ég passaði mig að vita ekki fyrirfram en kemur fram í öllum umfjöllunum myndina. Ég set það neðst¹.

Bragðið af kirsuberjum er margrómuð kvikmynd. Umfjöllunarefnið gefur kvikmyndinni ímynd mikillar dýptar sem ég er ekki viss um að hún hafi. Kannski er það versta sem ég get ég sagt um myndina að ég hafði ekki sérstaklega mikinn áhuga á að pæla meira í því hvernig hún endar.

Þetta hljómar eins og ég telji Bragðið af kirsuberjum lélega. Það er ekki rétt. Ég held að það sé merking þarna en hún stendur ekki undir þeim væntingum sem lofræður gefa til kynna.

Maltin gefur ★★★⯪. 

Óli gefur ★★★⯪☆.

Halda áfram að lesa: Bragðið af kirsuberjum / Taste of Cherry (1997) ★★★⯪☆ 👍

Mynd um einmana karlmenn og eitraða ást.

Spænski leikstjórinn Pedro Almodóvar er gap í kvikmyndaáhorfi mínu. Þannig að ég valdi Hable Con Ella aðallega til að bæta aðeins fyrir það.

Hable Con Ella er ekki auðveld mynd. Nærri því um leið og hún byrjaði fékk ég óbragð í munninn út af dýraníðinu. Þarna er ógeðið raunverulegt og beint fyrir framan myndavélina.

Meginpartur Hable Con Ella er um tvo karlmenn og samband þeirra við hvorn annan og „sambönd“ þeirra við konur. Það er margt sem stuðar en ég er gjarn á að segja að við getum skilið ástæður án þess að nota þær til að afsaka.

Líklegast er réttast að setja Hable Con Ella í flokk með kvikmyndum sem tala gagnrýnið um karlmennsku. Vandamálið er aðallega að hérna hafa konurnar eiginlega enga rödd. Það er jafnvel talað fyrir þær en ekki við þær. Á mig virkar það samt sem gagnrýni á karlmenn sem vilja helst að konur þegi og séu sætar.

Hable Con Ella er á köflum mjög áhrifarík og að vissu marki skil ég vel hvers vegna fólk var rosalega hrifið af henni. En ég kemst ekki yfir allt hitt.

Maltin gefur ★★★★ og var í klappliðinu.

Óli gefur ★★★⯪☆.

Heimildarmynd um líf og dauða kvikmyndagagnrýnandans Roger Ebert.

Í heild fannst mér Life Itself áhugaverð og áhrifarík en á köflum svolítið teygð.

Ég hef aldrei tengt sérstaklega við Rogert Ebert sem gagnrýnanda. Í mesta lagi sá ég vísanir í hann og Siskel í auglýsingum sem lofuðu tveimur þumlum upp. Svo stal ég þumlunum í tilraun minni til að komast hjá stjörnugjöf (að hafa þá af sömu hendi er auðvitað aulabrandari hjá mér).

Seint og síðarmeir, líklega eftir að Ebert lést horfði ég á töluvert af gömlum þáttum af Siskel & Ebert á YouTube. Þetta var mjög áhrifaríkt form. Tveir gaurar sem voru tilbúnir að rífast þó þeir væru jafnvel sammála um gæði myndarinnar. Og ég hugsaði til Ásgeirs og hvað það væri gott að hafa hann til að segja mér hve innilega rangt ég hef fyrir mér í skrifum mínum um kvikmyndir.

Mér þótti gaman að Jonathan Rosenbaum kemur fram í myndinni sem einn af fulltrúum „alvarlegrar“ kvikmyndagagnrýni. Í heild er hann auðvitað jákvæður, sér í lagi um vefinn Robert Ebert punktur com.

Leonard Maltin, sem kemur ekki fram í myndinni þrátt fyrir að hafa verið vinur Ebert, náði ekki að bæta Life Itself í kvikmyndahandbók sína því hún var nýhætt að koma út á þeim tíma en hann gaf henni mjög jákvæða umsögn á vef sínum.