Baráttan gegn kynþáttafordómum

Já ég hef verið að hugsa svolítið um þetta verðuga málefni og ég vil meina að sumt fólk gangi of langt í þeim efnum jafnt sem annars staðar. Sem dæmi má taka þau fjölmörgu samtöl sem ég hef átt við fólk af öðrum kynþáttum. Flestum þykir það vottur um ókurteisi þegar fólk lítur á það. Sumum finnst jafnvel að ef augu þeirra mætast við hvítan mann að það sé verið að gefa þeim illt auga. Ekki skil ég hvernig þeir ætla að lifa lífinu án þess að þurfa að horfast í augu við annað fólk. Það þykir mér persónulega vera ókurteisi að hunsa þetta fólk algerlega. Kannski mega þeir bara hafa þetta eins og þeir vilja. Ekki er ég hissa á því að fólk af dekkri kynþáttum vill sem minnst samneyti við Íslendinga hafa. Enda líkjum við gjarnan litarhafti þeirra við ull (s.b. þeldökk/ur). Í Bandaríkjunum gengur þetta þó lengra. Ef Negrakossar myndu skyndilega njóta almennrar hylli hins hvíta kana myndu hinir dekkri borgarar hugsanlega vilja breyta nafninu í African-American Kisses eða eitthvað álíka.
Þessar eilífu jafnréttindabaráttur eru alveg út í hött. Jafnrétti kynþáttanna er algjört og þess fyrir utan eru kynþáttafordómar eru í sögulegri lægð. Þegar Bandaríkin innleyddu „Affirmative Action“ gerðu þeir mikil mistök. Það að ráða fólk aðeins vegna þess að það er ekki hvítt var ekki skref til jafnréttis, heldur óréttlætis. Það er ekki þægilegt til þess að hugsa að maður hafi verið ráðinn í starf vegna þess að maður fæddist með einhvern tiltekinn húðlit. Það er jafn óþægilegt til þess að hugsa að ef þú lítur eitt andartak á mann af erlendum uppruna gæti hann verið að hugsa: Nei hvur andskotinn! Hann glápir á mig! It’s because I’m black!