Í dag kom eitthvað dáleiðslufífl í skólann. Ég missti af því, en ég hefði viljað vera þar og láta drauminn rætast: Að fara upp á svið sem sjálfboðaliði og látast ekki dáleiðast, til að sanna mál mitt, að svona karlar eru svikarar sem græða á trúgirni almúgans. Ég hef áður lýst skoðun minni á dávaldinum Derren Brown svo afstaða mín til þessa ætti ekki að koma neinum á óvart.
Einhver kom inn á Bloggið um veginn gegnum leitarvél, leitandi að greinum um „tilfinningagreind“. Skamm, hver sem þú ert! Það á ekki að trúa á svona þvælu.
Horfði á Jurassic Park, þegar ég hefði átt að vera að gera eitthvað vitrænt. Skemmst frá því að segja að hún eldist illa, uppáhaldsmyndin mín árið 1993.
Lag dagsins: The Sound of Silence – Simon & Garfunkel