Day: 11. desember, 2004

Keypti mér Handan góðs og ills. Mun hella mér í hana um jólin (viðeigandi?). Að því loknu helli ég mér í Platon.

Voðalega er annars mikil ládeyða yfir Bloggheimum í dag, sem er glæpsamlegt, nú þegar fólk er í prófum. Á prófatímum á að blogga sem mest svo við, námsmenn, getum átt ánægjulegri lestrarhlé.

Verandi bölsýnismaður hef ég ákveðið að taka Nietzsche upp á arma mína. Hvar er best að byrja? Hafa einhverjar bóka hans t.d. verið gefnar út með lærdómsritum Háskólans?

Einn góður: „Undarlegur hlutur, refsingar okkar. Þær hreinsa ekki afbrotamanninn, þær eru engin forbetrun: Þvert á móti saurga þær meira en brotið sjálft!“

Stundum gerir maður sér grein fyrir því að maður biður um of mikið, en vill ekki sannfæringar sinnar vegna biðja um minna, þó maður viti að maður fái ekkert fyrir vikið. Það er erfitt að svíkja eigin sannfæringu til að fá allt sem maður fengi ekki ella, jafnvel þótt sú sannfæring byggi ekki á þeim gildum sem eru viðríkjandi í samfélaginu, því það er erfitt að tileinka sér afstöðu sem manni hefur alla tíð þótt röng. Þótt valið standi milli alls eða einskis þarf það ekki alltaf að vera auðvelt. Þótt allir segi þér að það sé rétt þarf það hvorki að vera auðvelt né rétt. Það er enda ekki alltaf hægt að segja að til sé rétt eða rangt svar við öllu.

Sú afstaða sem þú kaust þér í byrjun er orðin að stórri spurningu og svarið mun hugsanlega ákvarða hvernig allt líf þitt verður. Spurningarinnar er ekki alltaf spurt á sama tíma, stundum aldrei. En það er mikilvægt að vera búinn að gera upp hug sinn áður en þörf er á því að svara.

Fyrir mér felst spurningin í þrennu. Afstaða mín var áður föst en hefur orðið breytileg hvað allt þrennt varðar og svarið mun fara eftir þáverandi aðstæðum. Ég get ekki svarað spurningunni fyrr en ég verð spurður og mér finnst það ekki góð tilhugsun. Mér finnst ég þurfi nauðsynlega að vita nákvæmlega hvað ég er reiðubúinn að gera seinna í lífinu og á hvaða forsendum. Þessu ber þó ekki að rugla við tilvistarkreppu.

Þetta blogga ég um of snemma. Það er mér líkt að eyða tíma mínum í tilgangslausar vangaveltur um hvað við taki. Forsendur verða hugsanlega allt aðrar þegar þar að kemur en ég hef alltaf haft tilhneygingu til að reyna að leysa öll vandamál áður en þau gerast. Það verður að teljast til marks um ofskipulagni að ég sé farinn að reyna að skipuleggja hlutina 10-15 ár fram í tímann. Ég hef t.d. þegar skipulagt nær allan námsferil minn. En það verður aldrei hægt að skipuleggja allt. Hvers vegna reyni ég þá?

Ég er í mjög vondu skapi. Ekkert er mér óviðkomandi því allt fer í taugarnar á mér. Mér væri skapi næst að kyrkja einhvern með skítugum sokk. Svona ömurlegheit fara sérstaklega í taugarnar á mér. Þessar þóknanir námu hærri upphæð en safnaðist fyrir krabbameinsveiku börnin og ef valið ætti að standa milli þess að styrkja spikfeita nótalenthálfvita eins og Kristján Jóhannsson eða krabbameinssjúk börn, hvað myndi fólk velja? Jú, það velur að gefa Kristjáni pening fyrir nýrri álmu á húsið sitt við Gardavatn, eða hvað svosem hann gerir nú við þetta.

Mér finnst enginn of góður til að gefa vinnu sína í þágu málstaðarins. Vilji menn ekki gera það ætti heldur ekki að ráða þá.

Svo vænir ofsóknarbrjálæðingurinn og fíflið hann Árni Johnsen menn um þjófnað hátt ofan úr turni glerhússins. Verður engum böndum komið yfir hálfvisku þessa manns?

Mikið er ég andlaus eitthvað. Það er eins og úr mér sé dreginn allur vindur. Þar til ég blogga af viti mæli ég með því að þið lesið pistil Hreins um grundvöll trúardeilna. Hann lýsir meira eða minna mínu áliti þannig að það væri kannski eins og að lesa pistil eftir mig.