Af sinni óviðjafnanlegu andans kímni hefur Þórður Gunnarsson tekið sér mynd af þessari síðu til notkunar, með ólögmætum hætti, og birt á athugasemdakerfi MySpace síðu Stefáns Vilbergs Einarssonar, tónlistarmanns, vafalítið mér til háðs, þótt sjálf athugasemdin sé algjörlega úr samhengi við myndina. Þetta vekur upp hjá mér kátínu af vissum ástæðum sem hér verða raktar.
Myndina tók ég á aðfangadagskvöldi jóla 2005. Þess vegna er ég í jakka á henni, því þvert á það sem lesendur þessarar síðu gætu trúað geng ég raunverulega ekki í jakka heima hjá mér, nema tilefni sé til. Í bakgrunni sjást pappírssneplar og handrit að ljóðabók, sem í þann tíð lágu á skrifborðinu mínu, auk bókaskáps sem fékk ég keyptan í IKEA. Allar hvítu bækurnar hægra megin höfuðs frá áhorfanda séð, auk rauðu bókarinnar við enda þeirra, er Þórbergssafnið mitt. En það kemur málinu ekkert við.
Myndina tók ég, sitjandi við skrifborðið, að aflokinni jólasteikinni og eftirjólasteikurpípunni, sem ólíkt steikinni er ekki árlegur viðburður, heldur vildi einmitt svo til að ég átti píputóbak það herrans kvöld. En það kemur málinu heldur ekkert við. Hinsvegar, sem vænta mátti, fílaði ég mig eilítið snobbaðan umrætt kvöld, hafandi nýverið lokið við steik hverri ég skolaði niður með rauðvíni, svo og reykt pípu í kjölfarið og drukkið kaffi með henni. Maður leyfir sér slíkt. Þaraðauki, fyrst hárgreiðslan var sæmilega í lagi, ákvað ég að smella af einni mynd til að fanga augnablikið. Gott ef það lá ekki vel á mér, meira að segja. Svo þannig æxlaðist það, að af útreiknaðri og hárfínni fagurfræðilegri nákvæmni, beindi ég myndavél að eigin höfði, vandaði svo til að bókaskápurinn sæist ALVEG ÖRUGGLEGA og smellti af. Útkoman er líka þessi hárfíni bláþráður milli fræðimanns og menntasnobbs.
Nema hvað, að svo gleymdist myndin, í flóði allra þeirra goðumlíku mynda sem ég jafnan tek af sjálfum mér í fullu tungsljósi, nakinn ýmist í sænum eða snænum, og rak ekki á fjörur mínar fyrr en um daginn, þegar ég af minni gríðarlegu tæknilegu forfrömun hlóð innihaldi myndavélarinnar inn á tölvu móður minnar (því sama hversu fínn maður er, þá er maður altént ekki það fínn að eiga sína eigin tölvu, skömm sé að því). Dúkkar þá ekki upp þessi líka fína mynd. Og ég verð að játa, að áreiðanlega varð mér eins um og þegar Þórður leit hana sjálfur fyrst augum. Þessi mynd var einfaldlega of mikil snilld til að nota hana ekki.
Og þannig fór um það. Ég smækkaði hana í staðalstærð Bloggsins um veginn og hlóð inn á netþjóninn (af minni gríðarlegu tæknilegu forfrömun, sem áður hefur og komið fram). Þá ekki síst, og takið eftir, því hér kemur uppljóstrunin, vegna þess einmitt að af mínu barnslega lundarfari gerði ég ráð fyrir því, að Þórður myndi af sinni alkunnu vinsemd hnýta í mig fyrir að birta hér svo tilgerðarlega mynd af sjálfum mér. Nema hann gerði það bara alls ekki. Öðru nær birti hann myndina einhversstaðar, þar sem líkur væru til að ég sæi það ekki, án þess að hnýta í mig. Þykir mér miður.
En nú get ég ekki annað sagt eftir myndbirtingu þessa en ég sé kampakátur, enda svosum erfitt að vera það ekki á slíkum sólskinsdegi. Ég er að hugsa um að setjast út á svalir, troða mér í pípu, fá mér eins og eitt glas af rauðvíni með því og virkilega njóta þess, svona í eitt skipti fyrir öll, að vera álitinn snobbaður. Já, það er gott að vera til.