Day: 17. október, 2005

Það að sjá fyrir endann á verkefnabunkanum hefur veitt mér meiri lífsfyllingu þessa tvo síðastliðna daga en allt síðastliðið ár. Allt sem ég hef gert lengi hef ég gert í skugga hins stóra ókláraða verkefnis sem nú sér fyrir endann á. Og það er langt síðan ég hef verið eins ánægður með sjálfan mig. Ég finn mig endurnýjaðan í afrekum síðustu daga.

Nei, ég lýg engu þótt ég segi draumfarir mínar ekki sléttar. Nú í nótt dreymdi mig, auk færslunnar fyrri í dag, að Skúli væri skegglaus. Það hefur nú komið á daginn að Skúli er orðinn skegglaus. Fyrst ég er greinilega berdreyminn geri ég ráð fyrir því að ef Þorkell minnist ekki á Sigrúnu, kærustu Sigga húsvarðar, í skólanum á morgun, þá hafi hann þegar gert það í skólanum í dag.

Ég hef verið mjög upptekinn í dag og í gær og lítið farið út úr húsi. Það hefur skilað sér í árangri, en betur má ef duga skal. Harkan verður tekin næstu daga, en ég geri samt ráð fyrir því að ég mæti í skólann á morgun. Minna má það eiginlega ekki vera.

Í sögutíma: Lóa er að tala um fyrsta útvarpsmastrið á Íslandi.

Þorkell: Þetta útvarpsmastur stóð einmitt á landareign pabba Sigrúnar, kærustu Sigga húsvarðar.

Einhver stelpa: Kærasta Sigga heitir Sigurlín!

Þorkell: Nei nei, hún heitir Sigrún

Lóa: Hvernig stendur eiginlega á því að þú veist svona mikið um Sigga húsvörð?

Þorkell: Ég veit ekkert um Sigga húsvörð.

Daníel: Gettu betur …