Í tilefni dagsins væri ef til vill rétt að birta hér einhverja fyndna sögu af bróður mínum. Ég geri það kannski á eftir.
Í gær keypti ég mér ljóðabækurnar Blandarabrandara eftir Eirík Örn Norðdahl og Staka jaka eftir Árna Larsson.
Mér fannst Blandarabrandarar illlæsileg á köflum, en ég fann oftast merkingu í ljóðunum. Hugmyndin að baki þessari bók er að taka eldri texta, hræra þá saman svo upphaflega samhengið finnist ekki, og birta aftur í brenglaðri uppröðun. Sjálfur hef ég tekið þátt í sams konar tilraun með forritinu hans Jóns Arnar, DADDA (áreiðanlega kennt við dadaisma). Áreiðanlega hefur þetta verið gert mun oftar. Í heildina litið er þetta bók sem býður öðrum ljóðabókum fremur upp á nýja túlkun í hvert sinn sem hún er lesin. Að sama skapi verður lesturinn aldrei eins eftirminnilegur.
Stakir jakar eftir Árna Larsson er stórfyndin á köflum, sumpart torskilin. Í henni má finna ádeilu á stríðsrekstur og neyslusamfélag nútímans, og Árni leikur sér að orðunum til að veita þeim tvöfalda, stundum þrefalda merkingu. Oftast heppnast það ágætlega, en ekki alltaf. Í heildina séð er bókin fín. Ljóð dagsins er úr Stökum jökum og er sérstaklega fyndið okkur fyrrverandi nemendum hans:
Graffiti del maestro
löngu hættur
að leiðrétta stíla
laumast stundum út á planið
og rispa með stofulykli
í bónfægða lakk
húðina
á bílum
nemenda minna
algengar
villur