Vaknað og reynt að gera eitthvað

Jahá! Ótrúlegur draumur sem mig dreymdi í nótt, sumpart dásamlegur, sumpart vandræðalegur. Sumpart gjörsamlega fáránlegur og að mestu á skjön við veruleikann, eins og draumar eru jafnan. Að þessu sögðu ætla ég ekki að fjalla nánar um hann á þessum síðum, og brýt þarmeð grundvallarreglu í tjáningu: Ef maður ætlar ekki að tala um það, þá á maður ekki að minnast á það. En ég er nokkuð viss um að „Le menuette“ er ekki franska.

Dagurinn fer í að reyna að hrista af mér doða síðastliðinna daga og hella sér út í alvöru málsins, listasöguritgerð og sögulestur. Er kominn á áttundu blaðsíðu ritgerðarinnar og sækist vel skrifin, mér bara leiðist sjálfur verknaðurinn svo óhemju mikið, þótt efnið sé skemmtilegt, að ég tek mér fullmargar og fulllangar pásur milli efnisgreina til að gera ekkert. Ritgerðin fjallar um upphaf nútímalistar frá Cézanne til súrrealisma. Kominn að expressionismanum (tek þá gagnrýnisverðu leið að hafa expressionismann á eftir kúbismanum). En þá er stutt eftir.

Svo er það mörghundruðblaðsíðnalesturinn fyrir sjúkraprófið sem ekki er alminlega komið í ljós hvenær verður, á fimmtudag eða föstudag. Hann kemur í stað þess að lesa ensku. Það er hvort eð er ekkert að lesa fyrir þessa ensku, hvort eð er of seint í rassinn gripið fyrir flesta að lesa hana ef eitthvað væri hægt að lesa. Þeir sem ekki kunna hana, þeir kunna hana ekki. Það er svo einfalt.

Þessi draumur, maður …