Enginn söknuður

Á miðnætti hefst síðasti heili sólarhringurinn sem ég eyði á Laugarnesvegi 100, heimili mínu í hartnær sextán ár. Tómir kassar standa fyrir utan herbergið, hvar inni ég sit og hlusta á tónlist sem ég er löngu hættur að hlusta á nema ef til væri að vekja upp minningar. Það er ekki að virka. Greinilega er ég kominn yfir það; líklega eru það hálf-mislægu gatnamótin og tröllvaxna aðreinin sem verið er að þröngva inn í litlu götuna mína. Það vantar bara álver og stemningin væri fullkomnuð.

Kannski gerist það á morgun, kannski kem ég að sjálfum mér mænandi út um gluggann á kvöldhimininn í minningavímu, brosandi með sjálfum mér. Kannski eitt rauðvínsglas með til að kveðja endanlega. Kannski. Kannski er stærsta orðið.