Day: 2. janúar, 2007

Færslan sem vatt upp á sig

Klukkan að ganga 10 gekk ég Hagamelinn úr heimsókn til Einars Arnar þar sem ég sótti hlut sem ég hafði (á afar vafasaman hátt) unnið í uppboði hans til styrktar börnum í suðaustur Asíu. Mér hefði í raun verið sama þótt hinn náunginn hefði fengið það, mann munar ekkert um smá peninga í þágu góðs málstaðar. Í þeim hugleiðingum gekk ég framhjá ísbúðinni við Hagamel. Þar var troðfullt útúr dyrum, löng tvöföld biðröð. Ég er ennþá með sár á hökunni eftir að hafa dregið kjálkann eftir götunni af undrun alla leiðina heim.

Margur gæti haldið að mestu imbar gætu klakklaust komist gegnum íslenskunám, því hef ég raunar aldrei haldið fram og mun aldrei gera. Ég sé það æ betur eftir því sem á líður að ég væri illa staddur ef ég hefði ekki einlægan áhuga á því sem ég er að gera. Á jólatíðum hef ég nú staðið í þrotlausu Uglurílódi eins og það færi mér einkunnirnar þeim mun fyrr og hef nú uppskorið tvær fjögurra einkunna. Þetta er ágætis sigling en mætti vera betri. Mig grunar sterklega að lakasta einkunnin sé komin í hús, er hún 7,5. Raunar er það algjör lágmarkseinkunn að mínum dómi.

Hatur er eins fjarri eðli mínu og möguleiki er á, í raun er það of sterkt til að lýsa neinni tilfinningu sem ég hef upplifað til þessa. Um svipað leyti og leppstjórn Íraks lét myrða Saddam Hussein var ég að skemmta mér með bekkjarfélögum úr MS og átti með þeim frábæra kvöldstund svo lengi sem hún varði. Daginn eftir þegar ég spurði lát Husseins þyrmdi yfir mig óbærilegri ónotatilfinningu. Þegar ég horfði á myndbandið ágerðist hún og varð að ógleði. Þegar Valgerður Sverrisdóttir lýsti yfir stuðningi sínum við morðið á þeim forsendum að morð væru lögleg í Írak fylltist ég heift. Þetta er hreinn og klár viðbjóður, og ég ætla mér ekki að setja neina fyrirvara eins og svo vinsælt er – mönnum má alveg vera ljóst hvað mér finnst um Saddam Hussein án þess ég taki það fram. Svo fremi sem mér er unnt er ég á góðri leið með að hata þessar skepnur sem trúa á réttlæti í skjóli morða.

Svo er nú meira andskotans svartagallsrausið alltaf í honum Birni Bjarnasyni, og þá sjaldan að hann veltir sér ekki upp úr frámunalega þreyttri kaldastríðsarfleifð föður síns má ekki mikils betra vænta frá honum. Núna veður hann uppi með þann fáránlega málflutning að verja beri fjárhættuspil í þágu góðgerðarmála, og afhjúpar þá í leiðinni þá ógeðfelldu afstöðu sína að stöðug nýliðun fíkla skuli eiga sér stað svo fíklar geti greitt fyrir meðferð annarra fíkla. Hann vill sumsé að fíklum sé ásköpuð aðstaða til að viðhalda eigin fíkn og annarra, rótera gömlum inn á meðferðarstöðvar fyrir nýja, svo hægt sé að halda úti meðferðarstofnunum í einhverri eilífðarhringrás sem sífellt vindur upp á sig. Þetta jafngildir því að selja kókaín á götum úti til styrktar heróínsjúklingum. Fari slík viðbjóðshugmyndafræði fjandans til, svo og þeir stjórnmálamenn sem vilja að sjúklingar spili upp á eigin velferð og annarra í stað þess að veita þeim þann stuðning sem þarfur er.

Lengi lifi!

Kaninkan er upp risin og flutt til Ameríku, líkt og lítið hlutfall bloggara hennar. Við sem heima sitjum reynum að hafa það náðugt þrátt fyrir illa krambúleraða líkama eftir hasarinn á nýársnótt. Til að gera langa sögu stutta datt ég ofan á bjórflösku, braut hana og marðist talsvert. Daginn eftir vaknaði ég með hamborgara við hlið mér í rúminu en ég afréð að borða hann ekki.

Í dag er merkisdagur að öðru leyti en um það ætla ég ekki að blogga að svo stöddu. Klukkan fimm í fyrramálið er ár síðan ég fór til Finnlands, en þá var Kaninkan einmitt nýbúin að taka talsverðum breytingum. Þar bjó ég í bjálkakofa í myrkum skógi og söng angistinni serenöður inni á milli baráttunnar við fylleríið sem aldrei lauk. Samt var þar talsvert gaman.

Þannig hófst síðasta ár, og ef ég verð í nógu vondu skapi gæti meira en vel verið að annállinn verði birtur í heild sinni. Síðasta ár var stórskrýtið.