Ef ekki of seint, þá …

Í gærkvöldi brugðu íslenskunemar sér í Reykjavíkurakademíuna. Þar var mikið stuð eins og vænta mátti og eftir því erfitt að vakna klukkan níu í morgun. Kaffi og skyr varð ofaná fremur en skyr og kaffi í fjölbreyttu úrvali mögulegra morgunverða á heimili mínu í Vesturbænum.

Þar sem gæði strætósamgangna þaðan standa í öfugu hlutfalli við vegalengd á laugardögum var ég genginn þvert yfir Nýlendugötu út í strætóskýli kortér yfir tíu. Svona í framhjáhlaupi má taka fram að mér finnst Nýlendugatan sérstaklega skemmtileg; hún minnir svo skammarlaust á að eitt sinn var Reykjavík ekki nema sjávarþorp. Mér finnst sjávarþorp frábær. Hvað um það, vagninn lét ekki á sér kræla fyrr en kortér í ellefu.

Um hálftólf er ég búinn að læðast framhjá ógnvænlegum gæsunum, kominn inn á bókasafn, búinn að laga mér kaffi, kveikja á öllum tölvum o.s.frv. þegar ég spyr mig hvort svo fari mögulega sem horfi að ég neyðist til að opna safnið upp á eigin spýtur. Með öðrum orðum: Hvar er stórskotaliðið? Nújæa, fyrir örskotsstundu hætti mér að lítast á blikuna og var í þann veginn að hrynda upp dyrunum, þegar ég uppgötvaði í mæðu minni að safnið opnar fjandakornið alls ekki á hádegi, heldur klukkustund þareftir.

Fjandans auli getur maður verið. Nú er ég búinn að slokra í mig öllu því kaffi sem ég get drukkið, búinn að blaða í öllum blöðum svo og ársskýrslu safnsins og hef bókstaflega ekkert að gera. Ég er þó Í ÞAÐ MINNSTA búinn að ganga frá öllu nauðsynlegu, og það ríflega tímanlega … Ætli maður gluggi ekki bara í bók?