Ég lét merkja við mig í símaskránni á dögunum eftir að VÍS hringdi í mig með þær upplýsingar að þeir hefðu njósnað um hvar húsfélagið mitt væri tryggt. Til hvers það þarf að tryggja sundurlausan hóp fólks sem á það eitt sameiginlegt að búa í sama húsi veit ég ekki. Í gær hringdi svo Síminn í mig en ég lét það hjá fara að tilkynna þeim um merkinguna, sagði aðeins að ég vildi ekki láta trufla mig.
Í dag er ég svo staddur hjá Vodafone að greiða símreikning. Í því hringir Síminn. Ég lét manneskjuna vita af því að það væri nú merkt við mig í símaskránni og fékk það tilbaka að þau fengju númerin ekki úr símaskránni. Ha? Hafa þessi viðrini yfirleitt kynnt sér lagarammann sem þau starfa innan? Undir 14. grein laga um húsgöngu- og fjarsölusamninga segir meðal annars:
Seljendum vöru og þjónustu sem lög þessi taka til ber, áður en bein markaðssókn er skipulögð, að kanna [bannskrá Þjóðskrár]1) yfir þá sem vilja ekki að nöfn þeirra séu notuð við markaðssetningu, sbr. ákvæði laga um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga. Hafi neytandi óskað eftir því að vera færður í skrána er bein markaðssókn til hans óheimil.
SAMANBER ÁKVÆÐI LAGA UM PERSÓNUVERND OG MEÐFERÐ PERSÓNUUPPLÝSINGA! Símaskráin kemur þessu fjandans ekkert við, ég er líka merktur í Þjóðskrá og þeim bar skylda til að kanna það.
Nú, eftir ritgerðarskil í Árnagarð hnaut ég um það á heimleiðinni að Vodafonehöllin að Hlíðarenda er merkt „Vodafone Höllin“ og lét það fara í taugarnar á mér. En svo komst ég að því að Íslendingum er líklega vorkunn að þurfa í sífellu að taka sundur samsett orð í huganum, fálmandi í örvæntingarfullri tilraun til að skilja merkingu þeirra, æ ofan í æ ofan í æ. Slíkt er venjulegu fólki hreinlega ekki bjóðandi, enda er Vodafone og hefur verið verndari smælingjans allt frá stofnun þess í frönsku byltingunni þegar Luc d’Voudefoune gerði manifestó byltingarmanna skiljanlegt handa alþýðu. Svo hljóðar hið heilaga fokkíng orð.