Bókavörður: Bókasafnið, góðan daginn.
Lánþegi: Já, góðan dag. Eigið þið Fornaldarsögur Norðurlanda?
Bv: Já. Vantar þig einhverja sérstaka sögu eða?
Lþ: Bara helst bókina með Bósa saga [sic] í henni.
Bv: Andartak. Já, hún er hér.
Lþ: Er hún á íslensku?
Bv: … Ööö, já. Hún er skrifuð á íslensku.
Lþ: Er það nokkuð svona fornmál?
Bv: Tjaa, þú veist. Stafsetningin er aðeins öðruvísi, stendur svá en ekki svo og svo framvegis … Annars er þetta bara íslenska.
Lþ: Ég skiiil, ókei hérna, áttu þá svona einhverja endursögn eða útdrátt eða eitthvað svoleiðis?
Eftir því sem dagurinn lengist eiga vaktirnar í vinnunni til að gera það líka. Nei, ég er ekkert viss um að það geri menningararfinum nokkuð gott að neyða þá sem minnst vilja til að kynna sér hann. Er það menntun?
Viðbót 11:34: Rétt í þessu flugu inn þrjár stelpur í leit að heimildum um trúarkvæði, riddarasögur og sjálfri Landnámu. Á maður að vona að miðaldabókmenntir séu hið nýja körfuboltaæði?
Þetta heitir ítroðsla og er hornsteinn íslenska menntakerfisins, ástæðan fyrir því að við framleiðum mannvitsbrekkur eins og Gillzenegger, stebbafr og Viðar Guðjohnsen!
Ég hélt að þú værir hornsteinn menntakerfisins.
Ég skal bítta við þig á Agli Skallagrímssyni, Ingólfi Arnarssyni, Herði Torfa og Pikachu fyrir glansmyndina þína af Ingjaldsfíflinu! o_O