Ég er minntur á veturinn í fimmta bekk þegar við Arnar vinur minn gengum að því er virðist hvern saman heim, stundum til mín en oftar til hans. Það er alltaf mesti vetrarveturinn í minningunni. Við dóluðum okkur á leiðinni, lékum okkur í snjónum, og þegar heim var komið settum við ketilinn á helluna og biðum þess að tappinn flygi af (hann gerði það einstaka sinnum). Við drukkum hvor tvo til þrjá bolla af Swiss Miss með sykurpúðum og átum hvor tvær ristaðar brauðsneiðar með osti og sultu. Dag eftir dag. Þetta eru alltaf hátíðlegustu vetrarminningarnar mínar.
