Menningararfur og undarlegt samband

Ég er ennþá tölvulaus og ennþá í daglegum Menningararfi. Mér finnst hið síðarnefnda skemmtilegra. Á morgun er samt síðasti tíminn. Það er búið að vera gaman að vera í daglegu samfélagi við Unni. Við sitjum alltaf saman fremst við kennaraborðið. Við Unnur eigum í fyndnu sambandi þar sem við höfum örsjaldan hist en þó þekkjum við hvort annað nokkuð vel eftir að hafa lesið um hvort annað í allavega þrjú ár (líklega eru nær fjögur ár síðan ég fór fyrst að lesa hana).