Í bananagreininni félagsfræði vorum við spurð „siðferðislegrar spurningar“. Spurningin snerist um það hvort það væri allt í lagi fyrir félagsfræðinga að njósna um fólk til að fá sem bestar upplýsingar. Er þá verið að meina hegðunaratferlisrannsókn á fólki, þ.e. hvernig fólk hegðar sér og hvort það fylgi einhverju mynstri. Svarið við spurningunni er einfalt. Nei, það er ekki allt í lagi að njósna um fólk til að fá „viðunandi niðurstöður“ sem munu enda ævidaga sína á baksíðu moggans. Sú réttlæting var færð til vegar að væri fólk spurt leyfis um hvort mætti rannsaka það myndi fólk bregða frá sínu „náttúrulega sjálfi“ og byrja að hegða sér í ósamræmi við venjulegar aðstæður. Yrðu þá niðurstöðurnar rangar og ómarktækar. Hverjum er ekki drullusama? Hvaða þörf er á því að rannsaka mannlegt eðli með földum myndavélum? Til að geta troðið þessu inn í tölfræði- eða líkindareikning? Til að birta einhverjar innihaldslausar prósentutölur í mogganum? Það er staðreynd að þessar svokölluðu „sannreyndu athuganir“ sem birtast gjarnan í mogganum eru ekki byggðar á afgerandi niðurstöðum tilrauna og þær eru nánast aldrei rökstuddar nægilega, hvað þá sannaðar. Þetta er það sem félagsfræði snýst um.