Laxdæla

Þegar ég var lítill æfði ég handbolta með Fram (ekki fara að rífast við mig um hve ömurlegt lið það nú er eða þar fram eftir götunum, því mér er svo nákvæmlega sama). Með mér í liði var maður sem hét Arnór Atlason, en honum mætti helst líkja við Kjartan Ólafsson úr Laxdælu. Arnór var besti maðurinn í liðinu og án hans hefði okkur líklegast ekki gengið neitt sérstaklega vel. Sá galli var á skaplyndi Arnórs að hann þoldi ekki að tapa. Eitt sinn gerðum við jafntefli við eitthvað lið og eftir leikinn þurfti tíu manns til að bera brostna handboltahetjuna hágrátandi inn í búningsklefa. Því mætti líkja við þegar Kjartan tapaði fyrir Ólafi konungi Tryggvasyni í sundi.
Í dag spilar Arnór þessi hjá KA og er á leiðinni til Magdeborgar til að spila í meistaradeildinni. Utinam að hann sé ekki sama íþróttamennið í dag og þá. Þegar ég segi íþróttamenni meina ég tapsárt fífl, eins og Kjartan Ólafsson var. Og Akkiles, ef út í það er farið.

108525299162023778

Djöfullinn gengur um myrka sali Ikea í Holtagörðum. Með honum í för er jafnan maðurinn með ljáinn, vígamóður og vitfirrtur, og stendur slétt á sama um þau líf er hann ófrjálsri hendi tekur af viðskiptavinum Ikea. Skrattinn hlær holum hlátri meðan hann sorterar út þá sem honum tilheyra, að loknu starfi Dauðans. Þeir kumpánar taka sér kaffipásur eins og aðrir. Sitja þeir þá jafnan uppi á teríu með kaffibolla við hönd, sötra og tala um þjóðfélagsmálin. Vandamál þykir, að er dauðinn drekkur, þarf í sífellu að moppa upp eftir hann kaffið, því holdi rændur búkur hans hefur ekki vald yfir vökvanum. Er flauturnar á veggnum syngja standa þeir upp og halda til vinnu. Þegar öldur kaupfúsra kúnna taka að lægjast, taka þeir sér örlítinn tíma til að fara yfir stöðu mála, í skýrslubókum þeim er hinar fögru hillur Ikeakontórs prýða. Situr Skrattinn þá jafnan fyrir aftan borð en Dauðinn fyrir framan. Þá hvín í Kölska, hvellur hlátur, er hann sér hve tölurnar fara hækkandi dag frá degi.

Bráðum liggur heimur allur fyrir fótum þeim.