Senn líður að því að ég þurfi að mæta til vinnu, hvar ég mun þjóna hungruðum og fátækum, hlæjandi meðan ég tæmi rýrar buddur þeirra ofan í kassa peninga, svo gróðamaskína hins volduga Jóhannesar geti haldið áfram gangi sínum, féflettandi æ fleiri sálir með hverjum líðandi degi.
Í raun og veru er vinnan mín reyndar ekki svona dramatísk. Þvert á móti er hún viðburðalaus og mannskemmandi. Og þó er ég ekki að kvarta.