Þegar klukkan varð sjö og vekjaraklukkan mín hringdi án þess að mér hefði komið dúr á auga sagði ég við sjálfan mig að ekki væri öll nótt úti enn og ýtti á snústakkann. Fimm mínútum seinna hringdi síminn aftur og ég gafst upp og tók að horfa á Ísland í bítið. Þar var talað um að Ísland ætti tvo fulltrúa í listskautum fyrir næstu „special olympics“. Og hvað haldið þið að þau hafi sagt næst? Jú, að næsti gestur þeirra væri málfarsráðunautur! AAAHH!!!