Í upphafi sögunnar, áður en Jóakim segir þeim hvers vegna þeir voru dregnir á fund við sig, hrópar hann að þeim ókvæðisorðum og húðskammar þá. Hábein ásakar hann um að hafa aldrei stungið hendi í kalt vatn, en skammar Andrés fyrir að hafa aldrei átt tvo þúsundkalla á sama tíma. Andrés svarar því að peningar séu bara pappír uns maður eyði þeim. Það fannst mér mikill vísdómur þá.
Það að Andrés hefði aldrei átt tvo þúsundkalla á sama tíma fannst mér segja mikið um sjálfan mig, en þá, átta ára gamall, hafði ég heldur aldrei verið svo ríkur. Þó fannst mér bót í máli að ég hafði í það minnsta stungið hendi í kalt vatn, sem var meira en Hábeinn gat sagt. Þannig fannst mér það jafnast út og hafði því ekki frekari áhyggjur af að enda sem auðnuleysingi.
Í dag á ég hins vegar ekki svo mikið sem einn þúsundkall. Þó eru hendur mínar kaldar af verunni í vatninu síðastliðinn tíu og hálfan tíma. Ég finn ekki jöfnuðinn lengur.