Ekkert líf

Þessa dagana er lífið skemmtilegra í vinnunni en utan hennar. Það getur ekki með nokkru móti talist eðlilegt. Hinsvegar er svosum ekki hægt að halda því fram að ég eigi mér líf utan vinnunnar. Og tíminn líður hratt. Kannski vegna þess að ég sef nú meira en ég á vana til. Og bloggið ber keim af því. Ég er nær hættur að fara á netið utan vinnu, enda þótt ekki sé til þess ætlast að ég hangi á netinu heilu og hálfu dagana. Ég kannski hætti þessu og reyni að blogga frekar þegar ég hef frá einhverju að segja.

Veðrun, gól og heimboð

Veðrið er indælt, a.m.k. ef maður er inni. Trén standa lárétt fyrir utan gluggann og þeir fáu safngestir sem láta sjá sig eru veðraðir inn að innsta húðlagi, þeim megin sem sneri upp í vindinn. Þeir geta þá huggað sig við að líklega jafnast það út á heimleiðinni. En sólina skulu þeir jafnframt varast.

Nýjustu staðfestingu þess að enginn verður iðnaðar- eða verkamaður nema hann tali hátt fékk ég í kaffipásu núna áðan, þegar ég skrapp útfyrir hérna á bakvið. Þar voru tveir menn, einn eldri annar yngri, að ferja planka inn í vöruafgreiðslu. Þá stóðu þeir jafnan hvor á sínum enda plankans er þeir ferjuðu, og góluðu hvor á annan líkt og nauðsyn ræki til vegna lengdar plankans (um metri). Merkilegt. Líklega notar Gneistinn tækifærið og heimtar þjóðfræðirannsókn á fyrirbærinu.

Í Morgunblaðinu las ég greinarstubb um svartfellska fjölskyldu sem ætlar að bjóða íslenskri fjölskyldu til sín í tvær vikur til að kynna þeim menningu, land og þjóð, allt uppihald borgað. Þetta er gert í þakklætisskyni við Geir H. Haarde, verðandi forsætisráðherra, fyrir að viðurkenna sjálfstæði Svartfellinga fyrir hönd Íslendinga, fyrstur allra þjóðarerindreka heimsins. Fólk mun vera afar hrifið af ráðherranum þar í landi. Það er nú sem sagt er, að enginn er spámaður í eigin heimalandi.