Helsti gallinn við þá sem krítísera „nútímalist“ sem eitthvert eitt fyrirbæri er að þeir virðast sjálfkrafa gera ráð fyrir að allir andmælendur þeirra hljóti að njóta allrar slíkrar listar en ekki einstakra verka. Í stað þess að uppbyggileg umræða um list geti átt sér stað á hún því til að hringsóla innan þeirra þröngu mengja sem viðmælendur hafa kosið sér, a eða b.
Í mengi a er stakið allt, sem er „nútímalist“, og sama gildir um mengi b nema með öfugum formerkjum; a er á allan hátt neikvætt en b er á allan hátt jákvætt, og mengin geta ekki skarast.
Þessi hugsunarháttur lyktar ekki síður af alræðishyggju en það gerir af þröngsýni, nema í þessu dæmi snýst það við hinu hefðbundna skema: Þeir sem ekki eru á móti í þessu tilviki eru með „nútímalist“, og guð forði smáborgurum frá því að slík sjónarmið fái að heyrast.
Þeir sem enn hneykslast á t.d. píkum mega alveg stundum leiða hugann að því að ekki aðeins var þeim og sömuleiðis öllum öðrum þrýst gegnum píku í upphafi ævi sinnar, heldur einnig því að hálft mannkyn gengur með slíka í klofinu og að meirihluta hins helmingsins þóknast gjarnan að komast í tæri við þær, ef ekki til að skapa þá til að leika sér, og ef einhver vogar sér að finna milliveg eða önnur not fyrir þær er það samstundis kallað rúnk.
Það finnst mér alltaf jafn fyndið.
Hver hneykslast á píkum?
Vandinn er að þetta er bölvað drasl hjá þessari Emin kerlingu.
Það er nú allt og sumt.
Ég vil nú ekki eigna þér allar skammirnar, en tökum smá stikkprufu af athugasemdum við færsluna. Sjálfur segirðu í svari til Eiríks Arnar:
Maður hlýtur að velta fyrir sér hvort slíkt gildismat byggist á athugun eða fordómum, en gefum okkur að þú hafir séð flestallt og dæmir það svo. Gott og vel, en gaman væri að sjá ítarlegri útlistun á kostum og galla allra þeirra verka sem þú fellir undir íslenska nútímalist. Næst segirðu í sömu athugasemd:
Ég tek píku sem annað dæmi um hið sama, eitthvað alvanalegt sem ætti ekki að stuða fólk lengur en virðist samt aldrei eiga að fá að hvíla í friði. Eftir öll þessi ár er ennþá til fólk sem segir klósettskálina ekki hafa verið list heldur klám. Það sama má segja um píkur, nekt almennt – nú eða fíkniefni og sora – í listum. Fólk hneykslast ennþá á þessu, þetta hreyfir við fólki, það eitt veitir því gildi.
Næst dregurðu upp hliðstæðuna „bæði fjalla mikið og opinskátt um kynlíf“ milli Emin og Kafka. Á hvaða hátt er þetta sambærilegt? Steinar Bragi fjallar mikið um kynlíf, er það sambærilegt við Kafka og Emin, eða sambærilegra við annað þeirra en hitt? Ég fæ það á tilfinninguna að þú lítir svo á að kynlíf sé með öllu úrelt í listum, en samt hamparðu „hefðbundnum“ listamönnum (öll hefð var framúrstefna svo það komi fram) sem ættu samkvæmt sömu rökum að vera orðnir úreldir fyrir löngu.
Það má vel vera, en fólk leitar áfram.
Tímarnir breytast og listin með. Ef fjölmiðlar eru óafvitandi hluti af gangverki listaverksins sjálfs, eins og mér virðist þú ýja að, þá þykir mér það vel af sér vikið. Það er hugmynd sem getur af sér nýja og spennandi möguleika.
Ef þú meinar vond og góð list í merkingunni vond eða góð listaverk þá er ég alveg sammála þér. En skoðaðu þessi gáfulegu komment á blogginu þínu, frá fólki sem lýsir sig sammála þér:
Þá svarar þú:
Mann setur hljóðan, Egill. Síðasta svarið við færslunni slær botninn úr tunnunni:
Kannski við ættum bara að halda okkur við hellaristur?
Við Egil Helgason vil ég helst segja það sem Tracy Emin sagði við Billy Childish:
You are stuck! Stuck! Stuck! Stuck!
Annars finnst mér sem gyðingi úrkynjun frábær og er því ekki dómbær á svona.
kv.
lommi
Gaman að þessu píkutali. Meira svona…