Ég hef súrrealisma eins og hann birtist í verkum Sjóns grunaðan um að vera meira í ætt við Noam Chomsky en eiginlegt manifestó sinna meintu sporgöngumanna. Þetta gætu allt eins verið dæmasetningar úr ritgerð um setningafræði andspænis merkingarfræði. Setningin Litlausar grænar hugmyndir sofa brjálæðislega var þó aldrei álitin neitt sérlega súrrealísk.
Ég er einmitt að lesa Augu þín sáu mig núna og ég sé virkilega eftir því að hafa ekki sökkt mér fyrr ofan í skáldsögur hans og smásögur, eins og mér þóttu nú kvæðin hans flott í gamla daga.
Allt þetta kjaftæði um „form vs. innihald“ er innihaldslaust. Form frásagnarinnar í þessari sögu er innihaldsríkari en flestur prósi sem ég hef lesið undanfarið.
Já.
Ég er einmitt að fara að lesa Augu þín sáu mig í skólanum. Nokkuð sem ég hef lengi ætlað mér að gera.