Dagarnir undanfarna mánuði hafa liðið einsog ég veit ekki hvað, svo maður gleymir eiginlega öllu öðru en því sem liggur næst manni, beint framan við nefið. Áramótin síðustu voru öðruvísi en ég hef átt að venjast: þau fyrstu síðan áramótin 1999-2000 sem ekki voru gegndarlaust fyllerí, þau fyrstu sem ég fagnaði sem stjúpfaðir.
Í París gerðum við að sjálfsögðu margt ósköp túristalegt: skoðuðum Eiffelturninn, Svartaskóla, Pantheon, Sigurbogann (við þá nöturlegu götu Champs Elysées), Sacre Cœur, Notre Dame og sitthvað fleira; fundum rigninguna í hárinu á þröngum stígum milli þrettánda og fimmta hverfis, settumst við kaffibolla þar sem okkur sýndist, keyptum baguette og, þótt einstaklega settleg værum, komst ég að minnsta kosti í tengsl við minn innri bóhem. Sumir staðir í París orkuðu á mig einsog ímyndunaraflið væri komið heim. Við áttum einnig inni gott heimboð hjá Kristínu Parísardömu og fjölskyldu, eftir að hún var svo ljúf að sýna okkur aðeins um Belleville.
Sem hið fyrra ár er allt útlit fyrir að ég muni ferðast mikið. Ég á pantaðan flugmiða til Árósa eftir tæpar sex vikur, þar sem ég verð með erindi á ráðstefnu. Þar sem það er engin heil brú í því að taka sér á hendur sjö tíma ferðalag á fyrrum heimaslóðir til þess eins að masa í 20 mínútur ákvað ég að vera viku. Þá ætti ég að ná að heimsækja vini í að minnsta kosti tveim sveitarfélögum.
Sérhver vegur að heiman er leiðin heim, einsog einhver sagði (pottþétt einhver búddisti), og á það tvöfalt við í mínu tilviki þar sem ég fer svo enn eina ferðina til Árósa í ágúst til að taka þátt í annarri, heldur stærri ráðstefnu. Raunar þeirri stærstu mögulegu innan minna fræða, og ég er svo lánsamur að skipuleggjendur hafi dottið á hausinn áður en þau fóru yfir umsóknirnar. Að minnsta kosti finnst mér líklegast að einmitt þess vegna hafi þeim þótt góð hugmynd að fá mig þangað.
Sem fyrr segir hef ég kannski ekki endilega verið óviðjafnanlega upptekinn undanfarið, ég hef bara ekki verið viðræðuhæfur, beinlínis. Ég hef gleymt mér við ýmis störf, misgáfuleg, en vonandi sér fyrir endann á að minnsta kosti einu verkefni í haust. Það eru um það bil fimm ár síðan ég byrjaði á því svo það yrði kærkomið að losna við það, kannski ekki síst vegna þess að ég finn til ábyrgðar gagnvart því og að ábyrgðarleysi er mér öllu eðlislægara.
Allt hefur sinn tíma, og það þótt hann líði hratt, og hlutirnir hafa gengið svona upp og ofan einsog jafnan er raunin um flesta hluti. Enginn verður ókrítíseraður stjúppabbi, altént hvað börnin varðar, en hitt er þó annað mál að þegar allt kemur til alls þá stóla þau nú samt á mann á talsvert margslungnari vegu en mann sjálfan, sýnískan lífsnautnasegginn, hafði grunað. Það sem gerir slíkar stundir ennþá verðmætari er sú tilfinning að maður hafi unnið sér inn fyrir traustinu, að maður megi vera til staðar, því það mega alls ekki allir. Og það er hreint út sagt ótrúleg tilfinning sem, því meir sem ég hugsa út í það, er eiginlega fullkomlega ónauðsynlegt að menga með orðum.
Stjúp er sko ALVEG ekta. Ég er svo stálheppin að hafa fengið að vera stjúpmóðir í 21 ár (vá hvað ég er gömul) svo ég veit hvað ég er að tala um.