Óráðin framtíð

Stundum gerir maður sér grein fyrir því að maður biður um of mikið, en vill ekki sannfæringar sinnar vegna biðja um minna, þó maður viti að maður fái ekkert fyrir vikið. Það er erfitt að svíkja eigin sannfæringu til að fá allt sem maður fengi ekki ella, jafnvel þótt sú sannfæring byggi ekki á þeim gildum sem eru viðríkjandi í samfélaginu, því það er erfitt að tileinka sér afstöðu sem manni hefur alla tíð þótt röng. Þótt valið standi milli alls eða einskis þarf það ekki alltaf að vera auðvelt. Þótt allir segi þér að það sé rétt þarf það hvorki að vera auðvelt né rétt. Það er enda ekki alltaf hægt að segja að til sé rétt eða rangt svar við öllu.

Sú afstaða sem þú kaust þér í byrjun er orðin að stórri spurningu og svarið mun hugsanlega ákvarða hvernig allt líf þitt verður. Spurningarinnar er ekki alltaf spurt á sama tíma, stundum aldrei. En það er mikilvægt að vera búinn að gera upp hug sinn áður en þörf er á því að svara.

Fyrir mér felst spurningin í þrennu. Afstaða mín var áður föst en hefur orðið breytileg hvað allt þrennt varðar og svarið mun fara eftir þáverandi aðstæðum. Ég get ekki svarað spurningunni fyrr en ég verð spurður og mér finnst það ekki góð tilhugsun. Mér finnst ég þurfi nauðsynlega að vita nákvæmlega hvað ég er reiðubúinn að gera seinna í lífinu og á hvaða forsendum. Þessu ber þó ekki að rugla við tilvistarkreppu.

Þetta blogga ég um of snemma. Það er mér líkt að eyða tíma mínum í tilgangslausar vangaveltur um hvað við taki. Forsendur verða hugsanlega allt aðrar þegar þar að kemur en ég hef alltaf haft tilhneygingu til að reyna að leysa öll vandamál áður en þau gerast. Það verður að teljast til marks um ofskipulagni að ég sé farinn að reyna að skipuleggja hlutina 10-15 ár fram í tímann. Ég hef t.d. þegar skipulagt nær allan námsferil minn. En það verður aldrei hægt að skipuleggja allt. Hvers vegna reyni ég þá?