Utan við Glæsibæ í dag sat engin smásmíði af sjálfumglottandi leigubílstjóra í bílnum sínum teljandi seðil eftir peningaseðil af þvílíkri áfergju að sleftaumarnir blettuðu skyrtuna hans, nema hafi það verið grísafeitispakkinn sem sprakk innaná brjóstvasanum þegar hann hagræddi sér í sætinu við talninguna. Sterkari birtingarmyndir siðleysis eru fásénar meðal almennings.
Ekki eru þó allir leigubílstjórar jafn ógeðfelldir, a.m.k. ekki sá sem bauð mér ókeypis far í gærmorgun þegar ég hafði gengið heim á leið neðan úr miðbæ uppí Garðabæ, af einskæru óþoli eftir leiðinlegasta fyllerí í manna minnum. Skrifast það ekki síður á félagsskapinn en sjálfan mig. Bílstjórinn var þó hinn almennilegasti og ráðlagði mér að slaufa hattinum næst þegar ég áræddi að ganga þessa leið, því enginn stoppaði fyrir efnuðu fólki.