Frá því ég hóf að skrifa fréttaskýringar og greinar með misjöfnu millibili á Smuguna hafa ýmsir orðið til að segja mér að, burtséð frá efni greinanna að öðru leyti, hafi ég í öllu falli sannfært þá um að flytja aldrei til Danmerkur. Ég hef ekki tölu á hversu oft viðmælendur mínir hafa vitnað í Hamlet þegar ég tjái mig um málefni Danmerkur, sbr. titil greinarinnar. Markmiðið með skrifunum hefur öðrum þræði verið að benda á þau baráttumál sem fyrirfinnast í pólitík í Danmörku, til að mögulega opna augu lesenda fyrir þeim gríðarlega mun milli orðræðunnar hér og heima, og ef til vill í leiðinni hefur þeim verið ætlað að vera víti til varnaðar.
Alstaðar í Evrópu sækja hægriöfgamenn í sig veðrið, köllum þá bara nasista – það er það eina heiðarlega sem hægt er að segja um þetta lið – og það er ekki loku fyrir það skotið að þessi fjöldahreyfing fordóma og fávisku nái að skjóta rótum á Íslandi líka áður en langt um líður. Gegn því þarf að berjast, og mín skrif hafa helst verið stiklur úr baráttunni hérnamegin Atlantshafsins. En hvað sem líður markmiði þessara skrifa minna gæti það orðið vinum mínum erfitt ef ekki ómögulegt að flytja hingað innan skamms, í ljósi nýjustu tíðinda héðan.
Fyrir nokkru kynntu stjórnvöld áform sín um að auka eftirlit við Eyrarsundsbrúna sem liggur milli Kaupmannahafnar og Malmö. Engin tilraun var gerð til að dylja markmiðið með þessu, það er að segja, að stemma stigu við fólksflutningum þeirra sem ekki hafa norrænt yfirbragð, frá Svíþjóð. Þetta fannst ráðherrum góð hugmynd að segja opinberlega, og það má alveg virða það við Lars, Lars og Lene í Kristjánsborg að þau eru ekkert að skafa ofan af mannfyrirlitningunni, kannski ekki á svipaðan hátt og við sláum okkur á lær þegar við sjáum kött sem lítur út einsog Hitler, en kannski ekki svo langt frá því heldur. Í öllu falli minnir þetta ekki á síður á Hitler en köttur með „óheppilegan lit á feldinum“. Svona talandi um óheppilega liti.
Stjórnvöld eru þess fullviss um að hert eftirlit við ekki aðeins Eyrarsund, heldur á grensunni líka, þ.e. við Þýskaland (sem skyndilega datt í umræðuna eftir að allir höfðu annað hvort sætt sig við eða gleymt því að loka ætti á þessa leiðinlegu Svía og þeirra sjaríaóðu kebabsala), standist reglugerðir Schengen. Evrópusambandið er ekki alveg á því enda er Schengen ekki sjálfstæð eining frá sambandinu sjálfu, og landamæraeftirlit innan sambandsins stenst ekki reglugerðir þess burtséð frá mögulegum formgöllum Schengensamkomulagsins. Ekki að ég yfirhöfuð nenni að fara út í einhverjar tæknilegar ástæður þess að þetta er rangt – þetta er kolrangt, ógeðslegt og mannfjandsamlegt hvað sem Schengen og Evrópusambandinu líður. Hinsvegar gæti þetta orðið til þess að Danmörk hreinlega missi stöðu sína innan sambandsins og verði þvinguð út í horn. En þá yrði markmiðinu aðeins endanlega náð: Danmörk vill loka sig af frá restinni af Evrópu. Ef dönsk stjórnvöld fá ekki allar þær undanþágur sem þau vilja fá frá alþjóðalögum og þjóðasáttmálum, þá má restin fara andskotans til fyrir þeim. Þá geta þau sinnt sínum hreinsunum í friði.
Nei, mergurinn málsins er nefnilega sá að það skiptir engu máli fyrir þá sem brjóta skal á hvort það standist einhverja samninga eða reglugerðir einhverra bjúrókrata í Brüssel. En það kaldhæðna er að ekkert af þessu er gjörningur danskra stjórnvalda sem slíkra, heldur hækjunnar þeirra í Danska þjóðarflokknum (lesist: nasistaflokknum). Það eru ekki bara Lars, Lars og Lene sem standa fyrir þessum óskapnaði, eða nýi innflytjendaráðherrann (já, innflytjendaráðherrann) Søren Pind, sem einmitt lýsti því yfir tveim dögum eftir embættistöku að hann væri þreyttur á þessu bulli um aðlögun (integration), nú væri kominn tími á samlögun (assimilation). Sannarlega er ekki skafið ofan af ógeðinu í orðræðu þessara ágætu stjórnmálamanna, en þeirra ógeðfelldustu gjörningar komast þó fyrst og fremst í gegn fyrir sakir markaðstorgs hugsjónanna, sem nasistarnir sem bjarga þeim frá falli eru duglegir að nýta sér. Þar ganga hagsmunamálin kaupum og sölum og Pia Kjærsgaard er í raun eina ástæða þess að loka á landamærum Danmerkur enn frekar, einsog það sem hingað til hefur verið gert sé ekki nóg til að hrekja burt fólk og halda öðrum fjarri (sjá fyrri pistla mína um efnið). Þessu verður hrundið í framkvæmd á næstu tveim til þrem vikum.
Nokkru áður en þetta mál komst í hámæli ferðaðist vinur minn frá Amsterdam að hitta mig í Árósum. Lestin var stöðvuð við landamæri Þýskalands og Danmerkur og var svört kona með tvö börn sérstaklega tekin fyrir. Hún hafði ekki vegabréf og sagði vörðunum að hún væri á leið til Noregs, og tolleftirlit Þýskalands hefði sagt henni að hún þyrfti ekkert vegabréf vegna Schengensamkomulagsins. Það stóð ekki á svari hjá dönsku landamæravörðunum: „Þetta er ekki Þýskaland, nú ertu í Danmörku,“ og var henni með því vísað úr lestinni.
Já, það er kannski innistæða fyrir þessari síendurteknu klisju að eitthvað sé rotið í Danaveldi, og stjórnvöld eru of mikið samansafn ræfla til að sporna við uppgangi nasistanna – og fá bágt fyrir frá stjórnarandstöðunni, sem ég raunar fæ ekki séð að sé hótinu betri. Einsog stjórnmálamönnum í krísu er einum lagið hefur ríkisstjórnin auk þess ákveðið að halda kosningarnar í haust fremur en í vor, enda þótt yfirlýst markmið þeirra í upphafi síðasta kjörtímabils hafi verið að halda þær um vorið. Nema Danmörk sökkvi enn dýpra í ormagryfjuna leyfi ég mér að vona að þá standi ekki á reikningsskilum þessarar ógeðfelldu hugmyndafræði hér í landi. Miðað við uppgang nasistaflokka hér og í Svíþjóð, í Noregi, Finnlandi og Hollandi, Þýskalandi og Frakklandi, er ég þó mögulega að gera mér upp von um réttlátt samfélag öllum til handa sem þrá það eitt helst að lifa í friði. Það er erfitt að leyfa sér að vona undir þessum kringumstæðum.
Ef ekki verður spornað við misyfirlýstum nasisma í Evrópu óttast ég að þetta leiði til tilgangslausra átaka um þjóðernishópa, trúarbrögð, stjórnmálaskoðanir og landfesti. Ekki tel ég mig eiga Landspítalann þótt ég hafi fæðst þar, og reyni þaðanafsíður að girða hann af og sparka út þeim börnum sem þar fæðast sem ekki eru „norræn“ í útliti, en það mætti kannski að ósekju spyrja forsætisráðherra hvort slíkur gjörningur samræmdist stefnu stjórnarinnar. Í öllu falli nægir henni ekki að Evrópusambandið treysti ytri landamæri sín til að halda hinum „óæskilegu“ frá, heldur stefnir hún nú ljóst að því að treysta sín eigin til að endanlega verða eyland innan hins stærra eylands: ein þjóð, eitt ríki, ein Pia.
Nú fullyrði ég að þeir sem kalla nasista „þjóðernissinna“ séu óþarflega kurteisir í orðavali, enda skuli kalla þá sínu rétta nafni: nasista. Það þarf ekki mikið hugvit til að sjá hliðstæðurnar við blóði drifna sögu 20. aldarinnar. Það verður að berjast gegn þeim sem reyna leynt og ljóst að drepa öllu sem er gott og fallegt í heiminum á dreif með viðbjóðslegum hatursáróðri. Pia Kjærsgaard er nasisti, og þótt hún viðurkenni það ekki í orði tala verkin sínu máli. Geert Wilder er nasisti. Perus Jussi er nasisti. Svíþjóðardemókratarnir er nasistaflokkur. Oddviti þeirra í Malmö skar hakakross í enni sér á síðasta ári og kenndi múslimum um, þótt réttarlæknir segði augljóst að hann hefði veitt sér áverkana sjálfur. Þá höfum við líka fengið einstaka nasista inn á þing á Íslandi, sem ég nafngreini ekki, af því það er skemmtilegra að vera ekki kærður af vissum hæstaréttarlögmönnum fyrir ærumeiðingar, þótt ekki sé nú mikilli æru fyrir að fara þar á bæ. Nasistar flögguðu einnig á Austurvelli í mótmælum á síðasta ári, en voru snarlega stöðvaðir af grandvörum mótmælendum sem létu ekki bjóða sér hvað sem er. Blessunarlega.
Allar hugmyndir um sérstaka norræna menningu og sérstakt norrænt yfirbragð eru nasískar – slíkar hugmyndir voru grundvöllur hugmyndafræði tiltekins dvergvaxins Austurríkismanns með stórar ambisjónir (um hann lásum við í sögubókum, en virðumst mörg hver hafa gleymt því fyrir hvaða hugmyndafræði hann stóð). Allt það sem beinist á einhvern hátt frá skilgreindri miðju gegn tilgreindum eða ótilgreindum jaðar er fasismi – það sem snýst upp í „þau“ á móti „okkur“, og sértu ekki með „okkur“ þá ertu með „þeim“. Þau sem kaupa slíka tvíhyggju eru kannski ekki fasistar sjálf, en þau hafa það í sér að verða það.
Í Danmörku ríkir nasistaflokkur sem er ekki einu sinni í ríkisstjórn, og það sættir ríkisstjórnin sig við svo hún geti haldið völdum, enda þótt hún komi engum málum í gegn án þess að selja sálu sína í staðinn. Slík eru áhrif hötuðustu hugmyndafræði veraldarsögunnar sem fólk rífur nú af útsölurekkunum ofan í innkaupakörfurnar einsog nýju fötin keisarans, blint á að það sem er að gerast núna í Evrópu hefur sannarlega gerst áður. Og það verður með engum öðrum orðum lýst en ég hef gert í þessum pistli: þetta eru nasistar. Nasistar sem íbúar Evrópu hlaða nú atkvæðum, ómeðvitaðir um að dómur sögunnar er löngu fallinn.
Nasistar stýra Danmörku, og að segja það rotið er kannski ekki verri leið til að lýsa því en hver önnur. Það má þó leyfa sér að vona að Íslendingar sjái gegnum slíkan hatursboðskap í framtíðinni. En hvort sú von eigi sér innistæðu verður tíminn að leiða í ljós.
Birtist fyrst á Smugunni þann 15. maí 2011.