Er börnum til þess eins bannað að draga plastpoka yfir höfuð sér svo þau geti gert það þegar þau verða fullorðin? Hvar er uppeldið á þessum frökkum?!
Ef marka má þau orð Stefáns Einars, er hann eitt sinn lét falla um Birgi Má Daníelsson, tel ég hæpið að síðarnefndur fái meira en eins og einn tónstiga fyrir sálu sína. Og eigi vil ég véfengja orð hins fyrrnefnda – þess merka guðsmanns. Enda hæpið að hann ljúgi, sá ginnheilagi guðsmaður, er í einu ok öllu fylgir þeim hinum fornu steintöflum Móse, frelsara gyðinganna, er fann hann á tindi Sínaífjalls, er gjörla skapaðar vóru af sjálfum skapara himins ok jarþar, hver oss mannkindina einnig skóp í eigin mynd, oss tortímt hefir í tvígang ok fyrirgefur oss allar várar syndir.
Furðu má sæta að fólk láti lífið fyrir einhverja helvítis íþróttafanatík. Mér virðist það ofar mannlegum skilningi, að fólk bjóði fram skrokka sína í þessa eilífu hakkavél, en ég virðist vera einn um það. Á þetta hvorutveggja við um fólk sem lætur lífið í óeirðum og svo þá sem eyðileggja eigið líf á sjálfum sparkvellinum. Í hvaða tilgangi líka? Nei, ekki er hægt að tala um mikla praktík þegar kemur að íþróttum. Íþróttir eru aðeins praktískar þeim sem þær stunda (þar til eitthvað gefur sig – þá hættir það að vera praktískt) og þeim sem borga þeim launin. Ef tala á um tilgang íþrótta útfrá því sjónarmiði virðist heldur ekki mikinn tilgang að finna. Þó meiri tilgang en að sparka bolta í net.
Vitaskuld beinist þetta ekki að íþróttamönnum, heldur þeim fíflum sem á íþróttirnar horfa, og halda um leið að þar sé tilkominn sjálfur tilgangur lífsins. Það er illgerlegt að vera meira fífl en svo. Enda er sökin iðulega þeirra, þegar fólk lætur lífið í íþróttatengdum óeirðum.
