Gekk ég til kjördeildar minnar og merkti við minn frambjóðanda á kosningaseðlinum (mun auðveldara hefði verið að segja: Ég kaus áðan). Að svo búnu fór ég í Bónus að kaupa í matinn, en aldrei hefði mig órað fyrir því hve flókið það getur verið. Mig vantaði Iceberg (jöklasalat), en þeir áttu aðeins heila kálhausa. Teljandi mig ekkert hafa við svo mikið kál að gera, yfirgaf ég Bónus með fjóra hamborgara og einn rauðlauk, sem samanlagt kostuðu mig rétt rúmar þrjúhundruð krónur. Þá fór ég í það mikla hverfisforretning 10-11 og keypti niðurskorið jöklasalat, í poka, á (þorið þið að giska?) rúmar þjúhundruð krónur! Ég lýsi sjálfan mig hálfvita vikunnar fyrir þessi kaup, ekki aðeins vegna þess að fjórir hamborgarar þykja mér meira virði, heldur einnig vegna þess að kálhausinn í Bónus kostaði tvöhundruð kr. Ég er hættur að kaupa grænmeti.