Í Limbo

Ég hef ekki verið með sjálfum mér síðustu tvo mánuði. Ég hef verið þreyttur, önugur, pirraður, leiðinlegur og áhugalaus og allt í kringum mig virðist orðið staðlað og leiðinlegt. Engin breyting hefur orðið þar á. Ég veit ekki hvað ég á af mér að gera.
Þessa líðan tel ég tilkomna vegna þess linnulausa fjölda slæmra tíðinda sem skella á mér eins og brim við sjávarhamra. Nú síðast í gær bárust mér hræðileg tíðindi. Dropinn holar svo sannarlega steininn. Einhver úrræði mun ég þó finna til að bæta upp í götin jafnóðum.
Aldrei gerðist það að ég hitti ekki Emil frænda með kvinnu og króga í Ikea í dag. Ég hitti orðið enga ættingja nema í Ikea og þá er lítill tími til snakks. Ég hitti annars Kela og Odd Sigurjónsson í gærkvöldi og tókst að hella niður bjór beggja í einni hreyfingu. Oddur heldur fast við sinn keip og ætlar sér að vinna á spítalanum í sumar. Það er sóun á góðum manni.
Kennitalan mín hefst á núll, einum og ellefu. Alltaf þegar ég þarf að hafa hana eftir er ég stoppaður á ellefu og beðinn um að endurtaka. Kann ég ekki að segja ellefu? Ætli ég þurfi að fara í sérstakar æfingabúðir til að læra það? Svei mér þá ef ég veit það.