Í „fríinu“ hef ég horft meira á sjónvarp en eðlilegt getur talist á minn mælikvarða. Í fyrsta sinn sá ég Dead Poets Society á dögunum og fannst hún ágæt. Svo er alltaf fyndið að sjá leikara eins og Ethan Hawke, sem orðið hafa frægir í seinni tíð, á gelgjuskeiðinu í sextán ára gamalli mynd.
Einnig sá ég A Few Good Men og megnið af The Pianist. Það verður ekki annað sagt en að þjáðir gyðingar sé orðið steindautt konsept til að byggja mynd á. Eru ekki allir komnir með leið á þessu? Að öllu öðru slepptu hefðu menn getað hætt við allar framtíðaráætlanir um slíka kvikmyndagerð eftir tilkomu Schindler’s List. Hún verður seint toppuð. Þara auki mun fátt nýtt koma fram um þjáningar gyðinga (sama hversu margar myndir þeir gera) og erfitt mun reynast að lýsa þeim á ógeðfelldari hátt en Spielberg auðnaðist.
Páskadagur í dag og ég er örþreyttur. Ég anda fyrst rólega þegar fríinu er lokið og rannsóknin komin til hinsta dóms. Eins og ættingjar mínir vafalaust tóku eftir í gær er stressið farið að hafa áhrif til nokkurra skapsveiflna. Eða með orðum nútímamannsins: Fokk, mar.