Mér sýnist ég ætla að velja besta árstímann til að veikjast. Það hittist alltaf allt svo vel á hjá mér.
Month: nóvember 2005
Draumfarir
Það er ekki gott að vakna þegar maður er við það að fara til útlanda. Og finna að þursabitinu frá því deginum áður hefur vaxið ásmegin. Senn verð ég eitt stórt þursabit ef að líkum lætur.
Vor yndislega kjarnorka
Mikið er gott að við beisluðum kjarnorku, fyrir utan það hvað hún er góður orkugjafi, þá er hún svo góð leið til að halda valdajafnvægi. Já, og svo er alltaf gaman þegar 270 kíló af plútoni hverfa eins og dögg fyrir sólu. Þá þurfum við ekki að hafa áhyggjur af því að losa okkur við þau, þ.e. ef við einhverra hluta vegna vildum ekki gera úr þeim sprengjur.
Já, og tilvitnun dagsins: Ýmsar getgátur eru uppi um hvað hafi orðið um plútoníumbirgðirnar …
Hið klisjukennda sálarlíf
Hafið þið einhvern tíma lent í því að eyða mjög persónulegri bloggfærslu vegna þess ykkur fannst hún klisjukennd?! Hvers eigum við wannabe extróvertin að gjalda fyrir öll hin sem komu á undan?
Armæða þessara daga
Lífið er óspennandi í meira lagi um þessar mundir. Utan það að ég hef gengið frá fyrstu drögum að nýrri ljóðabók. Hún er svona annaðhvort eða verk. Og ég er vel undirbúinn fyrir skellinn.
Lífsregla brotin
Ég braut eina af lífsreglum mínum áðan. Það geri ég ekki aftur, en er þó ánægður með að hafa brotið hana í þetta eina sinn. Hversu afdrifaríkar afleiðingarnar verða mun koma í ljós á næstu mánuðum.
Örbirgð
Ég sé eymd í hverju horni
í hverjum kima sé ég sorg.
Á göngu sé ég svartstakk
sín vonbrigði bera á torg.
Í augum sérhvers er angist
og eilífðar nístir hvern mein.
Í vondri sem þessari veröld
vér vargbitin stöndum ein.
Í vetrarins húmi þeir hírast
við húsgafl sér orna undir feld.
Þeir hafa eigi viður né væri
né vonir né hugsjónaeld.
Hverfa mun lífið úr lúkum
ljábitnum manna vors lands.
Því hver geldur þeim fyrir gullið
sem ginnt var af þeim fyrir sand?
Óþolandi
Manni hefnist fyrir að fara fyrr að sofa en ætlað var. Hefði ég farið í háttinn stundvíslega klukkan tíu væri ég álíka vakandi og lík. Þess í stað er ég vakandi í eirðarleysi, óhamingjusamur og dauðþreyttur. Já, manni hefnist.
Ég var sofnaður kortér í tíu, kortéri á undan áætlun. Fimm mínútum síðar vakna ég við háværar samræður þriggja manna fyrir utan húsið mitt. Hafi það ekki eyðilagt allt þá hringir síminn sex mínútum síðar. Ég hef ekki getað sofnað síðan, þrátt fyrir lítinn svefn undanfarið. Ég veit hreinlega ekki hvað ég á af mér að gera. Gráta kannski?
Síðustu dagar mannkyns runnir upp
Jesús almáttugur, hans blessaða blóð, vor heilagi hái faðir!!! Nú þegar tavaríssj Kári Páll Óskarsson hefir lært að setja voðamyndir af þessu tagi inn á síðu sína, og farinn að ræða um afturhaldsstofnanir miðalda, þá er ekki langt í að einherjar og óvættir eldi grátt silfur á götum úti. Ég er uggandi um framtíðina. Hvað ef hann tekur upp á að fjalla um æfintýrið fransósíska um snákaprinsessuna?!
Draumráðningar og Freud
Andri bróðir sagði mér áðan að bekkjarbróður sinn hefði einhvern tíma dreymt að hann væri að borða loðið bjúga. Sá hefur að sögn bróður míns ekki viljað borða bjúgu síðan. Hann Freud vinur minn hefði ekki verið lengi að ráða í þetta. En sjálfur læt ég staðar numið hér.