Hitti hana Brynju mína Vals fyrir utan Kringluna, sem gerðist svo elskuleg að skutla mér heim. Ennþá sami hrakfallabálkurinn, nú aðeins nýbúin að brjóta úr sér framtönn á franskbrauði. Jiminn eini, en alltaf jafn æðisleg þrátt fyrir klunnaskapinn.
Reyndist hún þegar á Öldugötuna var komið vera frænka mannsins á hæðinni fyrir neðan. Það vantar ekki raðir tilviljana, nú býr yfirmaður minn á bókasafninu, sem einnig er skyld móður mágkonu minnar auk þess að hafa unnið með henni, á hæðinni fyrir ofan mig. Alræmdi stærðfræðikennarinn úr MS, hann Gísli, býr svo í næsta húsi. Það gera sömuleiðis margir margir aðrir, sem mig óraði ekki fyrir að byggju hér þegar ég flutti inn: Dögg Hugos vissi ég af, svo er Ásgeir H., Ugla Egils, Fífa Finns, Sverrir Jakobs og hvadfornoget, en þá erum við raunar komin í næstu götu.
Gat loksins haldið áfram með An Artist of the Floating World í gær. Alveg er Ishiguro magnaður í að byggja upp stemningu. Eftir því sem lengra líður á bókina verður sögumaður áræðnari og öruggari um sjálfan sig, en frásögn hans sjálfs dregur aftur á móti úr fullvissu lesandans um stöðu og ágæti sögumanns. Ætli mætti ekki kalla þetta helsta einkenni hans sem rithöfundar. Því miður fór hann dáldið geyst með þetta í When We Were Orphans, svo mjög að oft langaði mig helst til að skalla vegginn þegar líða tók á seinni hluta bókarinnar. Hérna tekst honum talsvert betur að spúka lesandann undir rós. Mikil snilld. Get ekki beðið eftir að klára hana!
Nú, við erum bara nágrannar. Hreinn Hjartahlýr býr þarna líka í næstu götu, minnir mig.
Nú dámar mér! Ætli hér leynist jafnvel enn fleiri nágrannar sem ekki hafa gefuð sig fram?