Tilkynning taka tvö

He claimed to have picked up everything that finally went into the loft’s decor on the streets – New York, he insisted, was truly wonderful.

Throughout the resettlement process, music was never far from his thoughts. „There’s construction sounds here all the time,“ he explained to Hoskyns. „So I started taping a lot of stuff. How that will integrate into what I’m doing, I’m not certain. But I started taping the sounds of machinery a lot and I play it back at night, ’cause you miss it, you know. When it gets quiet and you’re relaxed … so I play it back at full volume so I can reexperience the sounds of the day. There’s, like, a pile driver outside of my window. You know what a pile driver is? It’s all what you get used to.“

Það er kannski ástæða til að endurtaka mig frá því síðast. Ég valdi myndina eitthvað vitlaust, hún var ekki af mér. Og sem ég sit hér og les í ferilssögu/ævisögu Tom Waits og hlusta á Heartattack and Vine (ekki Wine, ég veit ekki hvort hann pældi í merkingarmuninum) flaug mér í hug að ég gæti orðað hlutina skýrar. Við Halldór erum að fara á tónleika með Tom Waits í Dublin þann 30. júlí næstkomandi. Ég er ekkert sérstaklega kúl með það heldur, á það til að tísta uppúr eins manns hljóði eins og skólastelpa. Ég lýg því. En ég er frekar spenntur.

Að nóttu

Bjóst hálft í hvoru við að það snjóaði fyrir utan stofugluggann þegar ég gekk fram á leið minni inn í eldhús. Bara venjuleg maínótt.

Reif soltinn upp ísskápinn í leit að langlokunni sem hafði hvílt þar hálft síðasta árþúsund. Hana var hvergi að sjá. Andskotinn, hugsaði ég. Mannfjandinn er alltaf einu skrefi á undan mér.

Í því varð grunur minn að vissu er birta frá glugganum endurvarpaðist af tómum plastumbúðum á gólfinu.

Að átt hafa og misst

Mér tókst ekki að klúðra fermingarveislu Andreu frænku minnar á dögunum með nærveru minni einni eins og ég ályktaði fyrirfram hér „á blogginu“. Reyndar var veislan alveg frábær og ég hafði talsverða ánægju af þrátt fyrir flensueinkennin sem börðust innra með mér allan tímann. Þau voru horfin daginn eftir.

Sumt fólk segir að það sé betra að hafa átt, elskað og misst fremur en að hafa aldrei átt eða elskað („misst“ er þægilega sleppt út úr seinni hliðstæðunni). Þetta er dæmi um praktískan hugsunarhátt sem ég hvorki skil né þoli. Af tveimur gjörsamlega hræðilegum valkostum – eða mér virðist þetta sett upp eins og það sé val – þá dæmirðu annan betri og þess vegna velurðu hann. Tilhugsunin ein er stórfurðuleg. Laumuþjóðverjar sem segja „misst hafa“ og „átt hafa“ furða mig jafnvel meira.

Formaður Hvíts afls yngri lýsir hatursglæpum á hendur sér á bloggsíðu sinni. Ég sem hélt að bloggsíðan hans væri hatursglæpur. Svo lýsir hann yfir stuðningi við þær hugmyndir varaformanns föðurfélagsins að það þurfi að spyrja bæjarbúa Akraness leyfis áður en fólk má flytja þangað. Hvað gerist þá ef Magnús Þór ákveður að flytja til Reykjavíkur „ofan í kokið“ á borgarbúum? Aldrei skal heimskan verða landflótta þótt ekki verði sama sagt um það fólk sem við kjósum að sprengja hverju sinni.

Sækjast sér um líkir

Áður en ég verð beðinn að hætta að sífra vil ég fjalla um nokkra hluti sem mér líkar. Það eru helst einfaldir hlutir, rétt eins og ég.

1. Fallegt landslag, helst ferðalög um slík og gisting á ókunnum stöðum. Fátt er betra en ferð án fyrirheits.

2. Popparar sem þora að vera bara það. The Cure, R.E.M. og Pulp. Það rýrir engan málstað að vera poppari.

3. Ljóð sem hafa eitthvað að segja. Allt frá rómantík til viðbjóðs. Meira að segja Tómas Guðmundsson, og já, meira að segja Hótel Jörð. Það þarf ekki að fjölyrða um skáldið í headernum. Góð ljóð eru að vísu ekki einfaldir hlutir, en það er einfalt að njóta þeirra.

4. Fallegar kvikmyndir. Ég fíla fegurð í réttum mæli, og þar á fagurfræði ljótleikans ekki síður við svo það komi fram. Notebook er aðeins of, Amélie er fullkomin. Er með Paris, Je T’aime óglápta heimavið, af því ég bý við ólæknanlegt Parísarblæti án þess að hafa komið þangað. Brokeback Mountain er falleg. Líka Blade Runner og Casablanca.

5. Ævisögur skálda og sögur af þeim. Ég gapi af andakt yfir ómerkilegustu hlutum þar að lútandi. Aðspurður um besta skáld samtímans uppúr 1990 sagði Dagur Sigurðarson að hann kynni best við „vígaskáldið“. Og giskið nú.

6. Dýr. Ég er mikill aðdáandi (sjá hér). Ég á sautján ára gamla kisu sem sýnir þess enn merki hvað ég hef dekrað hana.

7. Undirflokkur af 6: Fólk sem leitar út fyrir sitt eðlilega umhverfi í leit að einhverju sem það veit ekki hvað er uns það lifir eins og kettir með þrjú heimili. Kynnist slatta af því gegnum vinnuna, flest þeirra góðhjartaðar rólyndisverur.

8. Bjór. Mér samt leiðist að vera fullur.

9. Nick Hornby. Já, fokkjú sömuleiðis.

Fjaðrir ýfðar

Ég er farinn að hallast að því að sívaxandi gremjan og sárindin í fólkinu kringum mig eigi talsverða rót í minni eigin andfélagslegu afstöðu til allra hluta. Í það minnsta er ég ýmist ánægður með allt eða ekkert, og hallar á það fyrra. Það speglast prýðilega í almennu skilningsleysi á hvort ég sé að koma eða fara.

Get ekki sagt að fólk reyni ekki, en það er erfiðara að þykjast standa með sjálfum sér þegar það veldur hvað mestri úlfúð hjá manni sjálfum í allra garð og einskis af engri sjáanlegri ástæðu. Enda hef ég yfirleitt kunnað betur að svara fyrir aðra en sjálfan mig svo líklega fer mér bara best að þegja.

Það væri ágætis byrjun ef mér tækist að drepa engan með nærveru minni í fermingarveislu á sunnudaginn. Í millitíðinni ætla ég að rifja upp hvernig mannleg samskipti ganga fyrir sig. Mér er sagt það sé svipað og að hjóla, maður gleymi því aldrei, það þurfi bara pínulitla æfingu fyrst í stað.