Eðli mannsins

Maðurinn er í eðli sínu nákomnastur sjálfum sér þegar hann situr reykjandi inni á Sohwi með pintu af karjala og bloggar um eðli mannsins.

Nákomnastur er hann náttúrunni þegar hann stendur nakinn á palli saunaklefans í skóginum að nóttu til, með bjór í hönd, og horfir reykjandi yfir ríkidæmi sitt: stöðuvatnið og lendurnar í kring – rétt fyrir viðbragðið sem sendir hann hlaupandi niður bryggjusporðann í loftköstum útí vatnið. Þegar hann siglir á seglbát til annarrar strandar til þess eins að leggjast í grasið og horfa upp gegnum trén.

En nákomnastur er hann takmörkum ímyndunarafls síns þegar hann tínir dauðar leðurblökur af flugnapappír í kofanum, skutlar hræjunum út í skóg og tekur til við að raka laufblöðin á lóðinni, meðan sólúrið segir þrjú, vindhaninn segir stopp, og heimalandið brennur fjarri hugskotssjónum mannsins; meðan íkornar skutlast með vetrarforðann, mýsnar gera hreiður í laufhrúgunum og snarkandi arineldurinn sendir iðandi mökk gegnum skorsteininn upp til himnanna.

Slíkt er eðli mannsins.

Lái það enginn manninum að vilja ekki koma aftur heim. Því rótlaus er maðurinn. Efist enginn um rótlausa náttúru mannsins, því nákomnastur er hann henni.