Eitt sinn fundust mér til dæmis engin örlög merkilegri en þau að verða íslenskukennari í framhaldsskóla, svo ég reri öllum árum að því að klára stúdent svo ég gæti skráð mig í íslensku í HÍ. Um skeið hvarf sá draumur ofaní löngun til að verða leikari, og þá lék ég í nokkrum stuttmyndum sem vinir mínir gerðu auk þriggja smávaxinna hlutverka í uppfærslu Herranætur á Hundshjarta eftir Búlgakov.
Nokkru áður átti ég þann draum æðstan að verða frægur gítarleikari og söngvari í hljómsveit. Ég hef ekki tölu á því hversu margar hljómsveitir ég stofnaði sem þó aldrei komu saman til að spila, né hversu mörg lög ég hef samið. Ég spilaði á gítarinn að jafnaði 10 tíma á dag. Ég keypti mér bæði The Musician’s Bible, sem að sönnu hafði ýmsar praktískar ráðleggingar, og handbók um gítarsmíði – af því þá hafði ég bitið það í mig að fátt væri meira töff en að smíða sinn eigin gítar úr tilfallandi viði. Ég las hana alla, en vitandi að ég er með öllu hæfileikalaus til handíða þorði ég aldrei að prufa. Ég hef hlotið ein verðlaun fyrir frumsamda rómönsu á klassískan gítar, en þá var ég eftir sem áður búinn að gefa drauminn upp á bátinn.
Ef við skautum yfir þann stutta hluta ævi minnar þegar ég hafði ambisjónir til pólitískra metorða (það entist í u.þ.b. þrjá mánuði), þá hef ég haft ævilangan metnað til myndlistar og ritstarfa. Ég byrjaði að semja myndasögur sem barn og hélt áfram að teikna allt til 2004 eða þar um bil, en gafst þá upp. Það síðasta sem ég teiknaði að mig minnir er geimskip fyrir tölvuleik sem enn er á hugmyndastigi. Sjálfsagt er tölvuteikningin sem gerð var eftir hönnuninni ennþá til einhversstaðar.
Eftir stúdent fór ég í íslensku í HÍ, einsog ég stefndi upphaflega að, og hóf störf á Borgarbókasafni samhliða. Námsleiði gerði vart við sig á fjórða misseri og ég fór að gæla við þá hugmynd að vera bókavörður til æviloka, eftir að ég hefði klárað grunnnámið. Einhverntíma á þeim starfsferli íhugaði ég í léttu rúmi að flytja til Finnlands og sjá til með bókavarðarstöðu þar. Að grunnnámi loknu sagði ég hinsvegar upp stöðunni og flutti til Árósa í framhaldsnám sem ég hef enn ekki lokið.
Framtíðarsýn dagsins í dag er sú sama og ég lagði upp með þegar ég flutti utan: að ljúka doktorsprófi í norrænum miðaldabókmenntum. Kannski liggur leið mín þaðan í framhaldsskólakennarann sem mér eitt sinn fannst að hlyti að vera toppurinn á tilverunni, kannski hlotnast mér einhver önnur staða. Framtíðin er í öllu falli óskrifað blað, og ef maður ætti sér enga kjánalega drauma til að elta inni á milli yrði lífið örugglega fljótt svolítið leiðinlegra.
Ég sem hélt þú ætlaðir að verða bruggmeistari.
Ég get vottað það að toppnum er náð í stöðu framhaldsskólakennara. Eða þar um bil. Toppnum er endanlega náð þegar maður hefur sjálfur samið kennslubókina og kann hana utanað og er kominn á svokallað kennsluafslátt og kennir bara 4 daga í viku á fullum launum. Þá fyrst hefst lífið.