Fregnir af óveðrinu eru farnar að minna á storminn sem gekk yfir höfuðborgarsvæðið í apríl 1991. Þá braut rokið grindverk með föður mínum og reif upp stærsta tré Laugarneshverfisins með rótum og lagði snyrtilega yfir Kirkjuteiginn, eins og til að varna djörfum foreldrum frá að keyra börnin sín í skólann. Gott ef það voru ekki Almannavarnir – sem virðast gjörsamlega horfnar úr lífi landsmanna, eyrum skólabarna til sárrar heilsubótar – sem björguðu mér frá því að sækja skólann þá daga. Líklega eins gott, því í Laugarnesskóla var og hefur verið ófrávíkjanleg regla að meina krökkum aðgang að skólabyggingunni í frímínútum, sama hvernig viðraði.
Þetta vekur upp óhjákvæmileg hugrenningatengsl við þessa færslu Salvarar Gissurardóttur, sem var svo væn að tengja af sinni síðu á minningabálk minn um Laugarneshverfi, sem alltaf stendur til að betrumbæta. Nú í seinni tíð virðist börnum haldið frá skóla í minnstu gjólu, hvað þá ef hann tæki upp á því að snjóa! (ég hljóma eins og gamalmenni þegar ég segi þetta), en fyrir mitt leyti óar mér við því að keyra alla leiðina ofan úr Hafnarfirði í þessu veðri. Þegar strætóskýlin springa og trén rifna upp með rótum gæti minnsta rifa á glugganum gert ljóta hluti við saklausa litla aldamótabílinn minn, svo ekki sé minnst á ungbókavörðinn við stýrið.
Þegar sá hlédrægi og orðspari veðurfræðingur Einar Sveinbjörnsson talar um „ljóta spá veðurstofunnar“, þá finnst mér tilefni til að taka því alvarlega.
Var faðir þinn negldur við grindverkið?
Ekki svo að skilja að hann hafi verið á grindverki sem rokið braut, meira þannig að rokið hafi tekið hann upp með grimmum krumlum dauðans og fleygt honum í grindverkið. Faðir lifir, eingöngu vegna slembilukku og æðrulausrar guðstrúar.
Kannski ekki skrýtið að hann leggi meiri fæð á kisuna mína með hverju líðandi ári, hann fór nefnilega út til að kaupa mat ofaní gin þeirrar eðla skepnu, og enn kúrir hún við hlið mér þegar storminn ber að garði, en jakkinn hans liggur í ómerktri gröf hjaðningaslóða. Og jakkar kostuðu sitt á þeim tíma, er mér sagt.
Þetta var eins með frímínúturnar í vesturbæjarskóla. Við krakkarnir höfðum það fyrir sið að safnast saman aumingjaleg fyrir framan aðaldyrnar og horfa sorgmædd inn til gangavarðarins. Ég er viss um að það ásæki hana enn.
Hjá varaeintökunum er þetta alltsaman óttalega líbó. Þau fékku frí í skólanum í morgun. Mér finnst það ekki fair.
Sami siður hérna megin, gangaverðir fara enda allir til helvítis. En nú eru breyttir tímar. Faðir segist hafa gengið í skólann sama dag og þakið fauk af einhverri byggingarvöruverslun á Akureyri. Töff sjitt.
Við reyndum þetta líka við gangavörðinn okkar. Hann hló.
En týpískt með þig, Kristín. Hér erum við að hella tilfinningum okkar yfir borðið, en þú verður alltaf að snúa öllu upp í keppni.
Ert þú ekki bara öfundsjúkur að hafa ekki haft jafn grimma gangaverði? Ég veit ég er það …
Iss, minn hló, tók það upp á segulband og hló svo í stereó.
Rokið var víst það versta í 10 ár – tja, reyndar miðvikurokið en fösturokið sosum alveg nóg til að halda ungunum heima.
Mínar fóru en komu svo til baka, bara. Litla gutta var haldið heima.