Minningargrein um ömmu

Ég var að láta minningargreinina sem ég skrifaði um ömmu inn á netið. Í raun er þetta stytt útgáfa af henni sem við Eygló þurftum að klippa til á netkaffihúsi í Kaupmannahöfn vegna þess að upphaflega útgáfan fór yfir hámarkslengd. Ég myndi láta löngu útgáfuna inn en þá þyrfti ég fyrst að yfirfara hana og laga stafsetningarvillur í henni og satt best að segja þá hef ég bara ekki haft afl í það.

INGIBJÖRG ÓLADÓTTIR

Minningargrein um Ingibjörgu Óladóttur (2/7 1912 – 7/5 2004)
(Birtist í Morgunblaðinu 18/5 2004)

Mér hefur verið sagt að þegar amma var ung þá hafi hún verið sterk, dugleg og góð – sjálfur veit ég að þegar hún var orðin gömul kona þá var hún ennþá sterk, dugleg og góð.  Það eru ekki mörg ár síðan að amma hætti að moka stéttina hjá sér á veturna eða að setja niður kartöflur á vorin.

Það eru ófáar minningar sem tengjast því að sitja við matarborðið í Stekkjargerðinu.  Þegar ég var lítill þá fékk ég alltaf súkkulaðiköku hjá ömmu á laugardögum en líka kleinur og pönnukökur. Stórfjölskyldan bjó lengi til laufabrauð þarna á hverju ári.  Frá því að ég var unglingur og þar til ég flutti frá Akureyri þá var mér (okkur þegar á leið) boðið vikulega í mat.

Það er hægt að telja börnin hennar ömmu, barnabörnin hennar og barnabarnabörnin en það er aldrei hægt að telja þá fjöldamörgu sem hafa hugsað til hennar sem ömmu sinnar eða jafnvel sem mömmu sinnar.  Hún hleypti svo mörgum að, hún hugsaði um svo marga, sumir voru bara hluti af lífi hennar í stuttan tíma en aðrir urðu varanlega hluti af fjölskyldunni.

Eitt sinn sá ég að amma hafði laumast út með bolta og var að prufa sig áfram á körfuboltavellinum í Borgarnesi.  Ég var sá eini sem sá hana þarna og hún vissi ekki að ég væri að horfa.  Allt í einu hrasaði amma og datt. Ég fékk áfall og hélt að hún hefði slasað sig en amma stóð bara á fætur og dustaði af sér rykið.  Þegar hún tók eftir mér þá hristi hún bara höfuðið og brosti.  Ef amma gerði einhver mistök eða hafði rangt fyrir sér þá brást hún mjög oft við með því að hrista höfuðið og brosa að sjálfri sér.

Fyrir nokkrum árum horfði ég á áramótaskaupið með ömmu, þar var sýnt fram á að ákveðnar byggingar á höfuðborgarsvæðinu væru hálfdónalegar í laginu, amma hló mest yfir þessu atriði.  Amma var ákaflega glaðlynd, hló oft og brosti mikið.

Þegar ég hugsa um ömmu þá hugsa ég um brosið hennar.